مشارکت و همیاری در انجام امور ، در تمام عرصههای زندگی بشر وجود داشته است . چرا که انسان فطرتاً مشارکت جوست و خداوندمتعال در وجود او ، تفکر شورایی و انجام کارها از طریق مشارکت و همکاری را به ودیعه گذاشته است . به همین سبب همه پیامبران وادیان الهی تاکید خاصی به آن داشتهاند . همچنان که در قرآن مجید نیز انسانها بکرات به همکاری و مشورت دعوت شدهاند .(سوه آل( عمران، آیه 159 و سوره شورا ، آیه 28در قرن گذشتهو مخصوصاً پس از اتمام جنگ جهانی اول ، بشر پی برد که در جهان به تنهایی و بدون تعامل و همگامی با گروههایمردم قادر به زیستن نیست . بنابراین در این راستا و به منظور بهرهگیری از یک قدرت فکری نیرومندتر و نیروی عملیاتی وسیعتر برایرسیدن به اهداف از پیش تعیین شده ،همه تلاشها مصروف جلب مشارکت و مسئولیتپذیری بیشتر در میان تودهها و ملل مختلفجهان شد که از جمله آن میتوان به تاسیس اتحادیهها و سازمانهای جهانی و منطقهای نظیر سازمان ملل متحد، سازمان کشورهایاسلامی ، اوپک و نیز اعلامیه جهانی حقوق بشر و ... اشاره کرد.