راهکاری رسیدن به گردشگری پایدار مذهبی در ایران

ایران کشوری پهناور با شهرها و سکونتگاه های زیستی بسیار است که هر یک به نوعی با توجه به قدمت فرهنگ و تمدن ایرانی دارای آثار با ارزش تاریخی و فرهنگی می باشند. در ایران با وجود حرم مطهر امام هشتم شیعیان (به عنوان مهمترین اثر دینی و فرهنگی بازمانده از گذشته) و صدها امامزاد قرن ها است گردشگری مذهبی رواج دارد. امروزه پایداری به عنوان بخشی اساسی از دغدغه های شناختیه می شود. در سالهای اخیر مفهوم توسعه پایدار مورد تأکید و توجه صاحب نظران و مسئولین قرار گرفته است زیرا این مفهوم مبتنی بر حفظ استانداردهای سطح زندگی آینده است نسبت به آنجه که تا امروز از آن برخورداریم. توسعه پایدار گردشگری نوعی از گردشگری است که با مدیریت تمامی منابع منجر گردد و نیاز گردشگران فعلی و جامعه میزبان را بدون به خطر ا نداختن نسل آینده تأمین گرداند. این در حالی است که آنچه در خصوص گردشگری شهری مطرح است، حضور مستمر با ماندگاری حضور گردشگر در فضای شهری است، حضور صرف زائر در شهرهای مذهبی سالیان است که متداوم بوده است، اما حضور مستمر و افزایش مدت اقامت به عنوان مهمترین عامل مؤثر و متأثر رونق گردشگری شهری محسوب می گردد. از آنجایی که امروزه انسان و ابعاد اجتماعی وی در فضاهای شهری، در راس توجه برنامه ریزان شهری قرار گرفته اند و رویکرد انسان محور از پیشروترین رویکردهای عرصه برنامه ریزی شهری به شمار می رود. در این راستا، مقاله حاضر نیز به دنبال بررسی زائر (انسان) و عوامل مؤثر در ماندگاری او در شهرهای مذهبی می باشد.

Keywords:

گردشگری , گردشگری مذهبی , توسعه پایدار , گردشگری پایدار