پایداری گاوداری های نیمه صنعتی در استان زنجان، با تأکید بر مدیریت اقتصادی abstract
امروزه رقابت پذیری شرط اساسی بقاء تداوم و پایداری تولید در اقتصاد جهانی است. براساس آموزه های اقتصادی، برخورداری از مزیت نسبی به شرط وجود مزیت نسبی است. در حال حاضر می توان سه نوع نظام سنتی، نیمه صنعتی و صنعتی را در عرصه دامپروری کشور شناسایی کرد. در این راستا بهره برداری ها نیمه صنعتی حد واسط دو سیستم سنتی و صنعتی است و با توجه به روند صنعتی شدن صنعت دامپروری، بسیار حائز اهمیت است که این سیستم از مزیت نسبی برخوردار باشد. با وجود گذشت بیش از نیم قرن از حضور سیستم های نوین گاوداری در عرصه تولید شیر و گوشت کشور، مطالعات اقتصادی اندکی در خصوص این سیستم ها صورت گرفته است. پژوهش حاضر با ه دف بررسی مزیت نسبی تولید گاوداری های نیمه صنعتی انجام شده است. با توجه به گستردگی فعالیت های دامی در پهنه جغرافیایی ک شور و حدودیت های جمع آوری داده های میدانی، و با توجه به ترکیب مشابه گله های استان زنجان با ترکیب کشور، این استان به عنوان م نطقه مورد مطالعه انتخاب و داده های میدانی از گاوداری های نیمه صنعتی این استان گردآوری شد. بر این اساس، شاخص های هزینه تولید منابع داخلی، DRC، نسبت هزینه به منفعت اجتماعی، SCB، و منفعت خالص اجتماعی، NSP، به ترتیب، 0/533، 0/833 و 2595 میلیون ریال محاسبه شد. این نتایج حاکی از وجود مزیت نسبی در گاوداری های نیمه صنعتی استان زنجان است. تحلیل ها نشان داد عملکرد بالای تولید در گاوهای اصیل دلیل اصلی این مسئله است به طوری که حتی اگر شیر هر رأس گاو شیرده در هر روز تا 18 کیلوگرم کاهش یابد این سیستم کماکان دارای مزیت نسبی خواهد بود. به این ترتیب، پایداری فعالیت این سیستم در عرصه رقابت بین المللی مورد تأئید قرار می گیرد.