برنامه‌ریزی حمل و نقل با رویکرد توسعه پایدار (مورد مطالعاتی: دانشگاه صنعتی امیرکبیر)

امروزه استفاده نامطلوب از وسایل نقلیه موتوری، افزایش روزافزون ترافیک شهری را به دنبال داشته است. این امر موجب تولید بیش از حد آلاینده‌ها، افزایش هزینه‌ها و اتلاف زمان شده است. در ایران سالیانه 45000 نفر بر اثر آلودگی هوا جان خود را از دست می‌‌دهند. مشکل در شهر تهران بسیار حادتر است. هدف از این مقاله، ارزیابی جایگاه ناوگان حمل و نقل عمومی در حمل و نقل پایدار و ارائه الگوی سفر بهینه در این راستا می‌باشد الگوی ارائه شده، مبتنی بر اصول برنامه‌ریزی خطی و با در نظرگیری معیارهای اصلی حمل و نقل پایدار یعنی معیارهای اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی می‌باشد. در نهایت با توجه به نتایج به دست آمده از مدل، الگوی سفر بهینه ارائه شده است. با توجه به نتایج ارائه شده، در سفر از مناطقی که دسترسی مناسبی به سیستم حمل و نقل عمومی دارند. هزینه‌ها تا حدود 50٪ و میزان تولید آلاینده NOx تا حدود 100٪ کمتر از مناطقی است که به حمل و نقل عمومی دسترسی مناسبی ندارند. در این راستا از نظرسنجی صورت گرفته در دانشگاه صنعتی امیرکبیر استفاده شده است

Keywords:

حملونقل پایدار , حمل ونقل عمومی , بهینه سازی , آلاینده