رابطه فضای مصنوع(معماری)با طبیعت

اساس ساختن،دست اندازی به طبیعت است.نوع این دست اندازی ارتباط بسیار نزدیک با طرز تفکر انسان در مورد طبیعت دارد.در بسیاری از فرهنگ های شرقی،ارتباط کاملا نزدیکی بین انسان وطبیعت وجود داشته و امروزه نیز گاهی این ارتباط به چشم می خورد.انسان خور را جزئی از طبیعت می دانسته و به این دلیل در ارتباطی چندگانه باآن بوده است.این ارتباط نزدیک هم به انسان و هم به طبیعت امکان ادامه زندگی را می داده است.چنین ارتباطی بین انسان و طبیعت در جوامع غربی نیز وجود داشته اما بعدها جهان بینی مسیحی آن را تغییر داد.این ارتباط دوگانه از طریق مسیحیت تبدیل به یک ارتباط مثلث شد،براساس این تفکر،خداوند طبیعت را خلق کرده و بشر بایستی از آن استفاده کند.در شرق آسیا آنچه خدایی بود علیرغم مافوق طبیعی بودنش در ارتباط نزدیک یا حتی یگانگی باطبیعت قرار داشت.به ترتیت با خود انسان نیز یگانه به حساب می آید.حال آنکه براساس تثلیث غربی،به ناچار یک رشته رابطه دوگانه بوجود می آمدند:انسان-خدا،خدا-طبیعت،طبیعت-انسان،عینیت-ذهنیت،جسم_روح وغیره که هرکدام ازاین روابط ازکنار گذاشتن یکی از قطب های تثلیث حاصل می شد.(گروتر،یورگ،146:1386)در این تحقیق به بررسی جایگاه طبیعت در معماری و چگونگی رابطه ی درست معماری باطبیعت پرداخته می شود.طبیعت با همه ی زیبایی و جذابیت آن،دو محدودیت مادی و نظری برای انسان فراهم می کند،چرا که انسان نمی تواند همه ی شرایط طبیعت را تحمل کند وناچار بر جدایی از طبیعت و رجوع به محیطی متفاوت است.همچنین بینش انسان درباره ی جایگاه طبیعت و نسبت آن با انسان،گاه آن را بالاتر یا پایین تر از سطح انسان تعریف می کند.هردو عامل سبب شکل گیری معماری و محیط هایی متفاوت در دل طبیعت می شود.گونه های گوناگون آب وهوایی ویژگی های معمارانه خاصی را پدید می آورند.این عامل یک معیار هویت بخش در معماری و بازغسازی جهان بوده و این وجه را می توان لایه روبنایی وکالبدی هویت معماری دانست.عامل دوم پنهان است؛چون علت تفاوت های کالبدی معماری های گوناگون در تفاوت نگاه آنها به انسان،طبیعت و ماوراء طبیعت جستجو می شود.این لایه را می توان لایه زیربنایی ومفهومی هویت معماری نامید.

Keywords:

طبیعت , معماری , نظم در طبیعت , اندیشه هلوگرامیک , اندیشه پیچیده