زبان طبیعت،زبان فطری ماست وطبیعت مسکن اولیه واصلی بشر بوده است.انسان درمیان گیاهان جانوران،زیر این گنبد مینا و روی زمین تکامل یافت و این حقیقت همواره وپیوسته در ذهن وروح بشریت حک شده است.درواقع طبیعت اولین متنی بود که انسان پیش از اختراع سایر علائم ونمادها آن را فرا گرفت و درک نمود.در طی سده ها و قرن ها،تمدن های کهن که میراث دار همین عناصر طبیعی بودند درهنر و ذات بشر جلوه گر شد.معماری دوره هخامنشی به عنوان نمودی عینی ازهنر این تمدن،به واسطه شکوه و وسعت امپراطوری هخامنشیان وحضور فرهنگ ها و اقوام مختلف در کنار هم ترکیبی خلاقانه و شگفت انگیز بوده است.آنچه با عنوان میراث معماری این دوره به یادگار مانده است غالبا اختصاص به کاخ ها،تالارها واقامتگاه های شاهنشاهان داشته واطلاع دقیقی از معماری سایر طبقات اجتماعی در دسترس نیست.در این مقاله تلاش شده است عناصر و نقوش طبیعت در معماری بناهای دوره هخامنشیان با تمرکز بر مجموعه
تخت جمشید مورد نقد و بررسی قرار گیرد.