طراحی مجتمع توریستی اقامتی در راستای توسعه گردشگری با رویکرد معماری پایدار (نمونه موردی روستای ده چشمه - استان چهارمحال و بختیاری)

امروزه زندگی شهری و نظام اجتماعی موجود در شهرها، انسانها را از مسیر اصلی زندگی دور کرده و با وجود رفاه و امکانات بسیاری که در اختیارشان قرار داده از سادگی طبیعت دور شده اند. یکی از بهترین راه های تبادل فرهنگی، گردشگری است. گردشگری روستایی به عنوان فرآیندی در توسعه روستایی قملداد می شود که با ایجاد فعالیت های مکمل کشاورزی، می تواند زمینه توسعه اقتصادی و زیست محیطی روستایی را در زمینه افزایش درآمد، اشتغال زایی و معیشت پایدار روستایی فراهم کند که بهبود کیفیت زندگی و توزیع متعادل و مناسب خدمات و تسهیلات را در چارچوب توسعه منطقه ای و محلی، به همراه دارد. در این میان قابلیت ها و جاذبه های طبیعی مناطق روستایی ایران، می توانند منابع و در عین حال فرصت هایی در توانمندسازی روستایی به شمار روند. از میان 12 روستای مصوب هدف گردشگری در استان چهارمحال و بختیاری، روستای ده چشمه با وجود ویژگی های محیطی منحصر به فرد دارای قابلیت بالاتری در زمینه گردشگری نسبت به سایر روستاهای این استان دارد، و این که این روستا یکی از مراکز مهم گردشگری است که متاسفانه نبود امکانات اولیه مناسب باعث شده است تا بازدید گردشگران از این روستا محدود به دیداری چند ساعته شود. پس با ایجاد امکانات مناسب با توجه به ظرفیت های بالای این روستا می توان ده چشمه را به یکی از قطب های گردشگری در مقیاس استانی – ملی تبدیل کرد. مقاله حاضر پژوهشی کاربردی در عرصه دانش معماری است و اهداف آن مبتنی بر خلق فضایی با عملکردهای توریستی – اقامتی در کنار مناظر طبیعی می باشد. با توجه به بررسی انجام شده در اسناد طرح های بالادست در زمینه گردشگری، طراحی و احداث هتل (تسهیلات گردشگری) یکی از ضروریات این منطقه می باشد.

Keywords:

توسعه گردشگری , توریست , معماری پایدار , ساماندهی فضایی , روستای ده چشمه