کاربرد سیستم اطلاعات جغرافیایی در تحلیل میزان نوسازی و یا بهسازی بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی: بافت فرسوده شهر ایذه)

در طی چند دهه اخیر بخش مرکزی شهرها به دلیل عدم توانایی در تطبیق خود با شرایط جدید رشد و توسعه شهری بتدریج به مکان های فرسوده و ناکارآمد تبدیل گردیده است که مشکلات عدیده ای را برای ساکنان خود به همراه آورده است. در میان راهکارهایی که در راستای تقویت بافت های مرکز شهرها پیشنهاد می گردد شناسایی نوع فعالیت نوسازی ویا بهسازی بافت های فرسوده شهری به دلیل صرفه جویی در هزینه و زمان و نیز برنامه ریزی احیای متناسب و هماهنگ بافت های فرسوده از اهمیت بسزایی برخوردار است. در این راستا در پژوهش حاضر سعی بر آن گردیده است تا با شناسایی و تبدیل م عیارهای موجود در زمینه شناسایی نوع فعالیت نوسازی و یا بهسازی بافت های فرسوده به لایه های اطلاعاتی مورد قبول در محیط GIS، بخش مرکزی شهر ایذه جهت انجام این دو فعالیت تفکیک شوند. لذا 8 لایه اطلاعاتی شامل نوع مصالح، کیفیت بنا، قدمت ساختمان و ... بعد از وزن دهی به معیارها و زیرمعیارهای آن با بهره گیری از مدل AHP، در محیط GIS مورد استفاده قرار گرفت و در نهایت نوع فعالیت نوسازی و یا بهسازی هر ساختمان شناسایی گردید. نتایج حاصل نشان می دهد که از مجموع 210 هکتار از اراضی واقع در بخش مرکزی شهر ایذه 123 هکتارمعادل 59 درصد اراضی جهت فعالیت های نوسازی و یا بهسازی پیشنهاد می گردد که این امر نشان دهنده میزان بالای آسیب پذیری و فرسودگی بافت های فرسوده واقع در بخش مرکزی شهر ایذه می باشد.

Keywords:

بافت فرسوده , سیستم اطلاعات جغرافیایی , نوسازی , بهسازی , ایذه