بلند مدت استقرار تجدیدحیات در مسیرهای چوبکشی بعد از عملیات چوبکشی

عملیات بهره برداری جنگل با صدمه به توده سرپا و خاک عرصه در کوتاه مدت باعث تغییر در خصوصیات خاکی و نهایتا در بلند مدت کاهش حاصلخیزی جنگل را در پی دارد. تعیین، تشخیص و به حداقل رساندن صدمات به اکوسیستم جنگل در طی عملیات بهره برداری به عنوان یک اصل مدیریتی و نوین مطرح می باشد. این تحقیق در جنگل آموزشی پژوهشی خیرود انجام شده است و به بررسی زنده مانی و استقرار تجدید حیات در مسیرهای چوبکشی رها شده پس از 20 سال پرداخته است. استقرار تجدید حیات در سه کلاسه شدت ترافیک و دو کلاسه شیب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور مقایسه با شرایط طبیعی، قطعات نمونه شاهد نیز به فاصله 20تا30 متر از مسیر چوبکشی به موازات پلات های مستقر در مسیر چوبکشی در هر تیمار مستقر گردید. نتایج نشان داد که اثر سن مسیر چوبکشی، شدت ترافیک و شیب بر روی زادآوری انجام شده معنی دار نبوده و بین مسیر چوبکشی و منطقه شاهد نیز تفاوت معنی دار وجود ندارد. نتایج همان طور نشان داد که تمامی گونه ها نسبت به شرایط خاکی جدید، مقاوم و توانایی استقرار در مسیر چوبکشی را دارند. در مقایسه رشد قطری (قطر برابر یقه) نهال ها در مسیر چوبکشی با منطقه شاهد مشاهده شد که بیشتر نهال های مستقر در مسیر چوبکشی در طبقه قطری 0 تا 2/5 سانتی متر می باشد. طراحی مسیرهای چوبکشی در شیب کمتر از 20 درصد و کاهش هرزه گردی ماشین آلات چوبکشی روی مسیرهای چوبکشی می تواند به حداقل کردن آسیب به خاک و بازیابی تجدید حیات جنگل کمک کند.

Keywords:

بهره برداری جنگل , بازیابی تجدیدحیات , چوبکشی زمینی , مسیر چوبکشی , جنگل