مدیریت شهرهای میانی به واسطه کاهش انتشارکربن راهکاری برای رسیدن به توسعه پایدارشهری

امروزه بیش از 55٪ جمعیت جهان در شهرها زندگی میکنند، در نتیجه بیشترین مصرف منابع و تولید آلودگی و ضایعات را شامل می شوند که این روند و همچنین الگوهای موجود توسعه و فعالیتهای موجود، منجر به برهم خوردن نظم زیست محیطی شده و پیامدهایی را موجب گشته است. یکی از این پیامدها تولید دی اکسید کربن می باشد که انتشار بالای آن سبب تشدید گرمای کره زمین و در نتیجه مشکلات زیستی میگردد. به منظور مقابله با این معضل جهانی تمامی کارشناسان و مجامع بین المللی درصدد ارائهی راهکارهایی به منظور کاهش انتشار و جهتگیری به سمت پایداری در مقیاسهای خرد و کلان هستند، که در این راستا آنچه هدف این پژوهش است معرفی شهر میانی و لزوم مدیریت آن به عنوان راهکاری جهت کمک به کاهش انتشار کربن در سطح ناحیهای می باشد؛ که به واسطهی مطالعات کتابخانهای و مرور متون و منابع، بر اساس روش تحقیق تحلیل محتوا و استدلال منطقی، مطالعه، شناخت و پرداختن به شهرهای میانی و در نظر گرفتن ساز و کارهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی برای مدیریت آنها به منظور رسیدن به فرهنگ شهری لازم جهت کاهش انتشار کربن و در نتیجه حصول پایداری جهانی را مد نظر قرار داده و مدیریت همه جانبهی این شهرها را از لحاظ کنترل تولید کربن و رساندن آنها به کربن پایین، راهکاری کارآمد برای کشورهای در حال توسعه چون ایران که در کنار محدود بودن در زمینهی بکارگیری تکنولوژی، شهرهای میانی جزئی از پتانسیل های آنها محسوب میشوند، معرفی میکند

Keywords:

مدیریت , انتشارکربن , شهرهای میانی , پایداری