بررسی بادگیر به عنوان ارزشی از دانش معماری سنتی ایران در راستای اهداف توسعه ی پایدار

توسعه ی پایدار که نتیجه ی رشد آگاهی انسان نسبت به مسائل زیست محیطی است در زمینه ی معماری تحت عنوان معماری پایدار یکی از اصول مسلم میباشد، که بی شک بهره گیری از معماری سنتی به منظور بهره گیری از تجربیات گذشتگان در بهبود زندگی انسان و حفظ اکوسیستم مهمترین اصل تمرکز بر افزایش همزیستی بین ساختمان و محیط بیرون ساختمان می باشد و از گذشته تا کنون موضوع رسیدن به فضایی جهت آسایش انسان مورد اهمیت امر ساختمان سازی بوده است. ارزش گذاری بر معماری سنتی ایران در راستای اهداف توسعه پایدار از آن جهت که با استفاده از امکانات موجود برای رسیدن به آسایش بهترین راهکارها راارائه کرده اند اهمیت دارد، که از جمله ی آنها بادگیر است. بادگیر وسیله ای است که هوا را در داخل بنا جریان می بخشد و بادی را که در فضای بیرون می وزد، مهار و به داخل بنا هدایت می کند. با توجه به اینکه انرژی باد از جمله منابعی است که همیشگی بوده و با مصرف کردن تمام نمیشود و معمولا آلودگی هم بوجود نمی آورد، این مقاله سعی دارد بر اساس این فرضیه که بادگیر به عنوان ارزشی از دانش معماری سنتی ایران بر استفاده از انرژی باد در جهت اهداف توسعه ی پایدار به منظور آسایش بیشتر، موثر است و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و مرور متون و منابع، تحلیلی بر عملکرد بادگیر صورت دهد و هدف آن معرفی بادگیر نه صرفا به عنوان کالبدی از معماری ایران بلکه به عنوان راهکاری برای استفاده از انرژی باد است که در نهایت به عنوان راه حلی جهت چالش های عصر حاضر معرفی می گردد.

Keywords:

بادگیر , انرژی باد , توسعه ی پایدار , معماری سنتی