مسجد جامع گرگان به عنوان مصداقی از معماری پایدار سنتی و بومی در ایران

معماری پایدار این مفهوم را تبیین میکند که بناها به نیازهای زمان حال خود(فرهنگی، اقلیمی، اصالت و مصالح) پاسخگو باشند و در مباحث نوین معماری پایدار سعی بر آن است که از اثرات منفیمعماری جدید بر محیط زیست کاسته شود و در عوضبا بهکارگیری مواد و مصالح همگون با محیطو طراحی ویژه اقلیمی در مصرف انرژی صرفهجویی به عمل آید. معماری سنتی ایران دارای ویژگی- های خاصی میباشد که مسائل زیباشناختی و زیست محیطی را در طراحی خود درنظر گرفته است، این موضوع با درنظر گرفتن خانههای مسکونی و فضاهای شهری از قبیل مسجد، به خوبی مشخصمیشود. با مطالعه ساختمانهای بومی در هر اقلیم مشخص میشود که این ساختمانها بر پایه اصول اقلیمی بنا شده و از انرژیهای طبیعی به طور مطلوب استفاده نموده و با ناملایمات آب و هوایی هراقلیم مقابله مینمایند. پروژه حاضر با تکیه بر مفاهیم ذکر شده، تطبیق معیارهای توسعه پایدار را در مسجد جامع گرگان به عنوان مصداقی از معماری پایدار در شهر گرگان، مورد مطالعه قرار داده و باتشریح نوع مصالح به کار رفته در این بنا و همچنین میزان تجدید پذیری منابع انرژی، توجه معماران گذشته به بومی بودن مصالح و احترام آنها به طبیعت پیرامون را مورد بررسی قرار میدهد. نکاتحاصل از این بررسی که نشان از هوش بالای معماران سنتی دارد، می تواند راهگشای معماران معاصر باشد. روش تحقیق در این پروژه کیفی بوده و روش گردآوری اطلاعات کتابخانهای و میدانی می- باشد