ایجاد روش تشخیص شیزوفرنی با بهره گیری از مارکرهای ژنتیک مولکولی

مقدمه: شیزوفرنی یا روا نگسیختگی یک بیماری روانی با منشاء نامشخص و علایم متغیر می باشد. مشخصه این بیماری عدم توانایی درک و یا بیان واقعیت است. این بیماری دارای عوارضی چون عدم ارتباط منطقی در رفتار و گفتار، انزوا، هذیان و توهم است. در حال حاضر راه تشخیصی این بیماری مصاحبه با بیمار است؛ و هیچ تست تشخیصی برای این بیماری وجود ندارد. هدف: به دلیل آن که مصاحبه روش تشخیصی کم خطایی نیست و از طرف دیگر در مراحل پیشرفته بیماری کاربرد دارد؛ تلاشها برای ایجاد روشی دقیق تر برای تشخیص زودهنگام شیزوفرنی شروع شده است. از آنجایی که کاهش یا عدم بیان دست کم پانزده ژن در سلولهای الیگودندروسیت بیماران دیده شده است توجه به یافتن یک مارکر ژنتیکی برای بیماری شیزوفرنی جلب شد. روش مطالعه: در پژوهش های گذشته mRNA گیرنده D3 دوپامین در لنفوسیت های خونی و کمپلکس I میتوکندری پلاکت ها به عنوان مارکرهای زیستی روان گسیختگی در بزرگسالان پیشنهاد شده بود. در این پژوهش به بررسی میزانmRNA گیرنده D3 دوپامین و زیرواحدهای کمپلکس I میتوکندری در تمام سلول های خونی بیماران مبتلا به شیزوفرنی و شاهدان سالم با تکنیک Real time PCR quantitative پرداخته شد. یافته ها: افزایش میزان بیان mRNA زیرواحد KDa-75 کمپلکس I میتوکندری در بیماران دیده شد. ولی در مورد گیرنده D3 افزایش بیان دیده نشد. در بیماران رو به بهبودی با دارو درمانی میزان بیان mRNA رو به کاهش گذاشت. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد کمپلکس I میتوکندری یک مارکر سطحی برای شیزوفرنی بوده و در عوارض روان-تنی این بیماری نقش دارد.