امروزه محیط زیست، صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی و
توسعه پایدار به مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی تبدیل شده اند به طوری که حفظ منابع انرزی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرزی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهرسازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز می کند. ا فزایش مداوم جمعیت، کشورهای جهان را بیش از پیش با مشکل کمبود انرزی رو به رو ساخته و حیات بشر را تهدید می کند. یکی از مهمترین عوامل آلوده کننده محیط زیست در جهان و به خصوص در کشور ما ایران، مصرف انرزی فسیلی در فضاهای مسکونی، برای تهیه آب گرم مصرفی و تأمین گرمای فضای خانه است، که با هجوم روزافزون انسانها از روستاها به شهرها به تعداد مصرف کنندگان سوختهای فسیلی که در واقع پایه های صنعت نوین جهان و از جمله ایران را شامل می شود افزوده می شود. با اجرای اصول پایداری محیطی می توان با این مشکل مبارزه کرد.
معماری بومی ایران چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیرمسکونی و همینطور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسائل زیباشناختی و حفظ وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسائل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم می پردازیم.