رویکرد پایداری اجتماعی در طراحی مجتمع های زیستی

معماری پایدار در فرآیند انتقاد و بازنگری معماری قرن گذشته بطور کل و معماری دوران مدرنیتهه به شکل خاص پدید آمد. بشر در دوران مدرنیته در کنار دستاوردهای شگرف ،شاهد تضاهادهای مهک در عرصه های اجتماعی ومحیطی بود که بتدریج به دغدغه های اصلی بشر برای بازنگری مبانی و راهکارهای مدرنیسم گردید توسعه ای کهسرکشانه و با استفاده از منابع فکری مدرنیته و مدرنیسم به پیش می تا خت. هشدار اصلی را زمان دریافت کرد که در پی علل آشفتگی آب و هوا ضرر و زیان فاحش ناشی از آن، تداوم زیست در معرض خطر جدی قرار گرفت . پس از فروکش کردن تب سبک های که در دهه های اخیر و در دوران بعد از مدرنیسم رواج یافته بودند، تویه به معماریانسانگرا بعنوان تولیدی که باید پاسخگوی نیازهای انسان در ابعاد مختلف باشد منجر به شکل گیری رویکرد هائی شد که باعنوان رویکرد اجتماعی در طراحی مسکن شناخته می شود. اصل این رویکهرد انسان، فرهنگ و شیوه زندگی اوست. پس از بررس مفهوم پایداری، مروری بر مبدا و منشا پایداری اجتماعی و نقش آن دربهبود کیفیت زندگی درمجتمع های زیستی پرداخته شده است. جامعه آماری شامل 12 مجتمع مسکونی با جمعیت 170 نفری در شهر اردبیل بصورت تصادف خوشه ای انتخاب شده است . با استفاده از روش تحقیی پیمایشه و استفاده از دانش روانشناسی محیطی در فرآیند طراح مجتمع های زیستی آسایش ، بازی پذیری، هویت، نظم اجتماعی، رضایت بر پایداری اجتماعی از دیدگاه ساکنان استخراج گردید.

Keywords:

پایداری , پایداری اجتماعی , معماری انسانگرا , معماری فرهنگ گرا , مجتمع زیستی