بهینه سازی ریشه زایی دو ژنوتیپ عدس (Lens culinaris Medik.) در شرایط این ویترو
Publish Year: 1387
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 909
نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NABATAT10_351
تاریخ نمایه سازی: 25 مهر 1393
Abstract:
باززایی موثر و با کارایی بالا از پیش نیازهای اساسی انتقال ژن به گیاهان بشمار می رود. گیاه عدس به دلیل مشکلات در القاء ریشه زایی به عنوان یکی از بقولات سرسخت در باززایی کامل گیاه محسوب می شود. به این منظور از دو روش این ویترو (invitro) و روش این ویوو (invivo) به دنبال این ویترو جهت ریشه زایی ساقه های باززایی شده در این گیاه استفاده شد . روش ریشه زایی این ویترو - این ویوو روش مناسب تری نسبت به روش این ویترو جهت ریشه زایی ساقه های باززایی شده تشخیص داده شد . ساقه های باززایی شده از محیط حاوی 2 میلی گرم در لیتر BAP، دارای ریشه زایی بیشتری (70%) نسبت به ساقه های باززایی شده از محیط های حاوی 3 و 4 میلی گرم در لیتر BAP بودند که نشان دهنده اثر بازدارندگی سیتوکینین ها در ریشه زایی می باشد. هورمون IBA در غلظت 10 میلی گرم در لیتر به صورت پیش تیمار 24 ساعته، درصد ریشه زایی بیشتری را نسبت به پیش تیمار سه شبانه روزه القاء نمود. در حالی که هورمون NAA با همان غلظت به صورت پیش تیمار سه شبانه روزه، بیشترین درصد ریشه ( 80 درصد) را تولید نمود. بین دو ژنوتیپ مورد استفاده تفاوت معنی داری در درصد، تعداد و طول ریشه زایی ساقه ها وجود نداشت.
Keywords:
Authors
ولی اله قاسمی عمران
دانشجوی کارشناسی ارشد بیوتکنولوژی کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
عبدالرضا باقری
عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد