در اقتصاد مبتنی بر دانش، دانشگاه ها علاوه بر ماموریتهای آموزشی تحقیقاتی، ماموریت سوم خود یعنی مشارکت فزاینده تر در نوآوری در فرایند نوآوری و توسعه تکنولوژی را نیز عهده دار گشته اند. بر این اساس شبکه های جدید وابسته به دانگاه هادر حال رشد می باشند و دانشگاه ها با توجه به ظرفیتهایی که بعنوان نهاد تولید و توزیع کننده دانش دارند، بعنوان دانشگاه های کارآفرین نقش اساسی را در نوآوری صنعتی وتوسعه قناوری و در نتیجه اشتغال زایی ایفاء می کنند.
در این راستا عصر حاضر شاهد تحولات عظیمی در نظامهای دانشگاهی به منظور همسویی هرچه فزونتر آنها، با فرایند توسعه اقتصادی بومی، منطقه ای و بین المللی می باشد. لذا رویکرد حاکم بر فعالیتهای آموزشی و پژوهش، رویکردی نیازگرا در تمایل با سازمانهای بیرونی دانشگاه می باشد. این تعامل و کنش متقابل محیطهای دانشگاهی با بنگاه های اقتصاید و سازمانهای بیرونی ، چنانچجه سازمان یافته و با مکانیزم های اثر بخش همراه باشد، حاصلی جز اشتغال زایی و بهره وری بیشتر از منابع انسانی و غیر انسانی بدنبال نخواهدداشت.
این مقاله قصد دارد ضمن بیان نقشهای جدید و کارآفرین محیطهای دانشگاهی و تشریح تحولات سبکهای تولید دانش و تجارب جهانی، مکانیزمهای اثر بخش در ارتباط با توسعه فعالیتهای دانشگاهی در راستای توسعه فناوری و اشتغال زایی را مطرح می سازد.