ضرورتها و الزامات برنامه ریزی و مدیریت یکپارچه توسعه کلا نشهر تهران

کلا نشهر تهران نمون های از کی نقطه کوچک جمعیتی است که از زمان آقا محمدخان قاجار با اراده سیاسی به عنوان پایتخت انتخاب شده و تداوم آن تا به امروز رشدی انفجاری داشته و در حال حاضر بیش از 13.000.000 نفر را در هسته مرکزی و در منطقه شهریخود جای داده و در پهن های به وسعت بیش از 16.000 یکلومتر مربع عمل میک ند. متناسب با این رشد، مسایل و مشکلات آن نیز از حد کی شهر کوچک و میانی به کی کلا نشهر ومنطق ه شهری پیوسته رسیده است. بر این مبنا اگر روزگاری قانون بلدیه و انجم نهای ایالتی و ولایتی م یتوانست راه حلی نسبی برای اداره امور این شهر باشد، امروز دیگر حتی قانون شهردار یها واصلاحات بعدی آن،ضوابط و مقررات طر حهای شهری و شهرسازی، آئیننامهها و مصوبات موردی برای پاسخگویی به مسایل روز افزون آن - توأم با پیچیدگ یهای ن اعملکردی آن در شرایط تولد، رشد تا بلوغ خود و به ویژه در روندحرکت به سمت جهانی شدن- پاسخگو نیست. از سوی دیگر مشکلات ساختاری مدیریت و برنام هریزیدر دو عرصه شهری و منطقه شهری آن، عملاً برنام هریزی، اجرا و نظارت بر طر حهای توسعه شهری را با چالشی بزرگ مواجه کرده است. مضاف بر این، تعدد و تفرق نهادها و دستگا ههای متولی امر مدیریت شهری و تضاد نگرش بخشی- ملی با نگاه منطق های – فضایی و محلی، مدیریت تهران را هم در عرصه شهر و هم منطقه شهری ناک ارامد کرده است. این در شرایطی است که تهران به عنوان پایتخت ایران اسلامی از کیسو و به عنوان کلا نشهری مهم وتاثیر گذار- حداقل در جهان اسلام- از سوی دیگر در کوران جهانی شدن و حرکت به سمت تجدید ساختار برای تاثی رگذاری جدی )جزء شهرهای جهانی محسوب شدن( نیازمند دگرگون یهای اساسی و بنیادی در عرصههای گوناگونی است که این مقاله مروری بر جنب ههایی از آن خواهد داشت