بررسی جایگاه طراحی در ایجاد حس تعلق به مکان در فضای سکونتی

بررسی تحولاتی مسکن ایرانی طی دوسه دهه گذشته نشان ازکاهش توجه به عوامل کیفی هم درمقیاس واحدمسکونی و هم مجموعه دارد وعملا عمده توجه به مسئله ی کمیت است این درحالی است که رضایت نهایی متقاضیان مسکن نه درکمیت بلکه درکیفیت آن نهفته است همین امرموجب گردیده که امروزه نگاه اغلب افراد ساکن درمجموعه های مسکونی به فضای زندگی خود نگاهی غریبه و عاری ازتعلق و دلبستگی بدان می باشد ازسوی دیگر ازآنجایی که یکی ازرسالت های طراحان و معماران خلق رابطه ای متناسب بین انسانها و کالبد اطرافشان درجهت رفع نیازهای آن ها است بدین منظور پژوهش حاضر قصد دارد با رویکردی توصیفی تحلیلی ضمن بررسی مفهوم حس تعلق به مکان و ابعاد آن باتیین شاخصهای حس تعلق به مکان سعی دریافتن نمودهای این عوامل درطراحی درجهت ارتقا حس تعلق به مکان به فضای سکونت گام برمی دارد درنهایت نتیجه حاصل ازاین پژوهش حاکی ازاهمیت استفاده ی اشکال و بافت های منبعث ازفرهنگ جامعه درطراحی ایجادفضاهای باخوانایی و تمایز کالبدی و ... درجهت افزایش حس تعلق به مکان است

Keywords:

مکان , حس مکان , حس تعلق , فضای سکونتی , طراحی