بررسی نقش تکنیک خوراک دهی بر خواص لاتکس های تهیه شده از وینیل استات و ۲- اتیل هگزیل اکریلات

پلیمریزاسیون امولسیونی یکی از روش های سنتز پلیمرها می باشد . این روش پلیمریزاسیون قابلیت بالایی در سنتز کوپلیمرهای با ریز ساختارهای مختلف دارا می باشد و بسته به تکنیک خوراک دهی می توان کوپلیمرهایی با ساختار اتفاقی , دسته ای , پیوندی و ... سنتز نمود.. مورفولوژی بدست آمده برای ذرات سنتز شده به روش امولسیونی نقش بسزایی درخواص نهایی این ذرات ایفا می کند . پارامترهای زیادی از جمله تکنیک خوراک دهی تاثیر زیادی بر مورفولوژی ذرات و در نتیجه خواص ن هایی لاتکس دارا می باشند . دراین کار نقش دو روش خوراک دهی به صورت افزایش ناگهانی و افزایش مرحله ای بر خواص نهایی لاتکس های تهیه شده از مونومرهای و ینیل استات و ٢-اتیل هگزیل اکریلات از جمله کشش سطحی ، رفتار حرارتی و توزیع اندازه ذرات لاتکس مورد بررسی قرار گرفته است که نتایج بیانگر نقش مؤثر نحوه خوراک دهی و چگونگی افزایش اجزاء به محیط واکنش بعنوان یک پارامتر سینتیکی در خواص نهایی محصول م یباشد.

Keywords:

وینیل استات , ٢- اتیل هگزیل اکریلات , کوپلیمریزاسیون امولسیونی , افزایش مرحله ای , افزایش ناگهانی و کشش سطحی