ساختمان های سنتی به عنوان میراث فرهنگی, نمود هایی از تمدن درخشان و دیرین سرزمین ما هستند. بنا براین وظیفه ما حفظ ونگهداری این یادگارها ی ارزشمند از گذشتگان فهیم و پرتلاشمان است ودر این راه هیچ قصوری قابل گذشت نیست. در این راستا با توجه به قدمت این بنا ها, وقوع خرابی های جزئی و کلی در آنها و خستگی مصالح از یک طرف و پیشرفت علوم مهندسی در زمینه هائی همچون پایداری ساختمان ها در مقابل بلایای طبیعی همچون زلزله از سوی دیگر, بحث
استحکام بخشی ساختمان های سنتی را به عنوان یک دغدغه جدی مطرح ساخته است. اما به نظر می رسد جایگاه
استحکام بخشی بنا ها از جمله بنا های تاریخی درکشور بحث خیلی شناخته شده ای نیست و علیرغم اینکه نیاز به تخصص بالای سازه ، بطور ویژه در این زمینه توام با تجربه کافی دارد , عموما به این امر کم توجهی ودر خیلی از موارد کاملا بی توجهی میشود و چنین برداشت می شود که این عملیات توسط معماران تجربی ماهر سنتی کار، حد اکثر با مشاوره متخصصین میراث فرهنگی ، قابل انجام است. این مقاله سعی دارد به کنکاشی در این زمینه بپر دازد.