ارزیابی تاثیر کاهش حجم مایع بلاستوسل قبل از انجماد شیشه ایی بلاستوسیستهای موش بر زندهمانی و بیان ژنP53

ضرورت انجماد جنین در گونههای مختلف پستانداران و کاربردهای فراوان آن غیر قابل انکار میباشد. برخی مطالعات نشان داده است که در انجماد بلاستوسیست به علت حجم زیاد مایع بلاستوسل و احتمال تشکیل کریستالهای یخ، امکان بروز اثرات منفی بر کیفیترویان وجود دارد. هدف: بهینهسازی انجماد شیشهای بلاستوسیست از طریق کاهش حجم مایع بلاستوسل و بررسی اثرات این تکنیک با ارزیابی زندهمانی رویانها و بیان ژنP53 موثر در فرایند آپوپتوزیس. روش: جنینهای3/5 روزهی درونتنی موش بعد از استحصال، به طور تصادفی به پنج گروه تقسیم گردیدند. در گروه یک جنینها از طریق انجماد شیشهای، منجمد و سپس ذوب شدند. در گروه دو بلاستوسیستها بدون تماس با ازت، با محلولهای انجماد و ذوب مجاور گردیدند. در گروه سه بلاستوسیستها پس از تخلیهی مایع بلاستوسل، منجمد وسپس ذوب شدند. در گروه چهار بلاستوسیستهای کاهش حجم یافته بدون تماس با ازت، با محلولهای انجماد وذوب مجاور گردیدند. زندهمانی و قابلیت رشد جنین و نیز میزان بیان ژنP53 با استفاده از تکنیکReal Time PCRدر تمامی گروهها ارزیابی و با گروه پنجم (کنترل) مقایسه گردید. نتایج: میزان زندهمانی در گروهه سوم افزایش یافت. بیان ژنP53درگروه های مذکور تفاوت معنیداری باگروه کنترل نداشتp>0.05 نتیجهگیری: یافتههای این مطالعه نشان میدهد که ایجاد منفذ در حفرهی بلاستوسل وتخلیه آن، میتواند بدون اعمال اثرات منفی، به بهبود فرآیند انجماد شیشهای کمک نماید

Keywords:

بلاستوسیت , انجماد شیشهای , آپوپتوزیس , ژنReal Time PCR , P53