بررسی مدلی برای سنجش میزان رضایت یادگیرنده درسیستم یادگیری الکترونیکی

هدف از این تحقیق، طراحی مدلی برای سنجش میزان رضایت یادگیرنده درسیستم یادگیری الکترونیکی دانشگاه های دارای نظام آموزش از دوردردانشگاه های دارای سیستم مجازی مستقر در شهر تهران در گروه های علوم انسانی است. روش تحقیق ازنوع همبستگی وبه صورت پیمایشی انجام شده است. دانشگاه پیام نور، تربیتمدرس، تهران، شهید بهشتی، علم وصنعت ایران به عنوان جامعه آماری انتخاب شدند. جامعه آماری شامل 3333 نفراز دانشجویان دوره های یادگیری الکترونیکی در این تحقیق از نمونه گیری تصادفی استفاده شده است و 383 نفر از دانشجویان دوره های یادگیری الکترونیکی به صورت تصادفی انتخاب شده اند.ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود که روایی آن توسط اساتید دست اندر کار آموزش از دور و پایایی آن بااستفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه 38 /. به دست آمد. با استفاده از تحلیل های آماری، داده های حاصل از پرسشنامه به کمک نرم افزار لیزرل و با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختار یافته، مدل پیشنهادی تحقیق، آزموده شد. نتایج حاصل نشان می دهد که ارتباطی بسیار قوی بین محتوا ، فناوری، مدرس، کیفیت ازبعد فنی-آموزشی، محتوا و اطلاعات، خدمات ، محیط و رضایت در سامانه الکترونیکی وجود دارد. همچنین بر اساس ضرایب استاندارد شده رگرسیونی ضرایب تحلیل مسیر مشاهده می شود به ترتیب عوامل محیطی دارای بیشترین اهمیت، کیفیت اطلاعات رتبه دوم، کیفیت آموزش رتبه سوم، کیفیت فنی رتبه چهارم، محتوا رتبه پنجم، استاد رتبه ششم، کیفیت خدمات رتبه هفتم و فناوری رتبه هشتم هفتم کمترین اهمیت را دارد.

Keywords:

رضایت , یادگیرنده , یادگیری الکترونیکی , آموزش از دور