بررسی جایگاه انعطاف پذیری عملکردی در افزایش میزان حضور پذیری اجتماعی عرصه های میان کالبدی مجتمع های مسکونی

خانه مبدا و مقصد زندگی انسان همواره دارای جایگاه ویژه ای بوده است. در گذشته فضاهای میانی مکمل دانه های اصلی محسوب شده و کیفیت آنها در راستای تداوم حیات فضاهای شهری حائز اهمیت بوده است اما اکنون با توجه به افزایش ساخت و ساز فضاهای میان کالبدی مورد بی توجهی قرار گرفتند که برای ادامه حیات به سرزندگی نیازمندند و لازمه آن حضور مردم است این نیز می تواند نتیجه انعطاف پذیری عملکردی باشد در پژوهش حاضر تلاش می شود ضمن ارائه تعریفی مناسب از مقوله مذکور به این نکته اشاره شود که عوامل متعددی از جمله مقیاس بهره برداری از فضا و یا فرهنگ کاربران حد مشخصی از انعطاف پذیری عملکردی و حضور پذیری را برای این عرصه ها تعیین می نماید که عدم توجه به آن می تواند با نتیجه ای معکوس سبب کاهش میزان رضایت کاربران از فضا شود امید است نتایج این پژوهش که با روش تحقیق کیفی بررسی نمونه موردی و با استفاده از ابزارهای مصاحبه ، مشاهده ، مرور متون کتابخانه ای حاصل گشته است بتواند راهگشای طراحان در عرصه های میان کالبدی قرار گیرد.

Keywords:

مجتمع های مسکونی , عرصه های میان کالبدی , انعطاف پذیری عملکردی , حضور پذیری اجتماعی