روش حفاظت کاتدی در پیشگیری و حفاظت سازه های دریایی

از سالهای اولیه قرن بیستم، استفاده از بتن مسلح بعنوان یک انتخاب در ساخت پروژه های ساختمانی مطرح گردید. استحکام، عمر مفید و سهولت در اجرا و همچنین اقتصادی وبدن آن (در مقایسه با سازه های فولادی بویژه پس از جنگ جهانی دوم و کمبود اهن) باعث گردید تا کاربردهای فراوانی برای آن تعریف و در ساخت اکثر سازه ها بویژه اسکله های دریائی بکار گرفته شود. در بسیاری از این کاربردها، تسلیحات فولادی بتن بدون ایجاد هر گونه مشکلی کاملاً با دوام باقی میمانند مع الوصف کاملاً مشهود است که تغییرات شرایط محیطی می تواند منجر به خسارات قابل توجهی در اثر خوردگی فوولادها در برخی از سازه ها و ساختمانهای بتنی گردد. منشاء پیدایش مشکلات ناشی از خوردگی را می توان عمدتا دو عامل آلودگی در اثر کلر (حمله کلر به پوشش محافظتی که در اثر محیط قلیائی بتن بر روی فولادهای داخل بتن ایجاد می گردد) و همچنین کربناسیون (carbonasion) بتن دانست. در صورتیکه محیط قلیائی داخل بتن که در اثر هیدراته شدن سیمان بوجود می اید و باعث جلوگیری از خوردگی و محافظت از فولادهای بتن مسلح می گردد، در اثر عواملی همچون آلودگی به نمک (و حمله یون های کلر) از بین برود، تسلیحات بتن در معرض خوردگی قرار خواهند گرفت. گرچه میزان خوردگی در پاره ای از مواقع کم و قابل اغماض است لیکن مواردی نیز وجود دارد که خودرگی با سرعت زیاد صورت گرفته و در مدت زمان کوتاهی موجب آسیب به سازه و نتیجتا ضرر و زیان های جدی و غیر قابل جبرانی گردیده است. فاکتورهای اصلی که میزان خوردگی را کنترل می کنند عبارتند از : مقدار رطوبت ، در دسترس بودن اکسیژن ، نفوذپذیری بتن و مقدار آلودگی (به کلر) زیرا این عوامل در حقیقت تعیین کننده شرایط الکتروشیمیایی هستند که باعث شروع جریان خوردگی می گردد. برای متوقف ساختن و یا جلوگیری از خوردگی، می توان با عبور یک جریان کوچک (d.c) در فولادها باعث شد تا در هیچ قسمت از تسلیحات فولادی امکان دستیابی به پتانسیل الکتریکی لازم برای خورگی متحقق نگردد. امروزه اینروش به نام حفاظت کاتدی تسلیحات فولادی بتون مسلح در سازه های دریایی که در محیطی خورنده از نظر وجود یون کلر – سیکل های تر و خشک – دما و رطوبت بالا می باشند بعنوان یک روش تثبیت شده مطرح و قوانین و دستور العملهای مربوط به آن در استانداردهای بین الملی تبیین شده است.