ارزیابی آسایش حرارتی و روشهای همساز با اقلیم ،براساس شاخص ماهانی و اوانز نمونه موردی: شهر قزوین

معماری همساز با اقلیم به منظور آسایش و راحتی انسان با جایگزین کردن منابع پاک و طبیعی انرژی، محیطی سالم با درجه آسایش بالا را پدید میآورد. شناخت روشهای همساز با اقلیم و همساز کردن این روشها با ویژگیهای اقلیمی ونیازهای زندگی مردمان مناطق مختلف از جمله اهداف طراحان ساختمان در دستیابی به اهداف طراحی اقلیمی میباشد. بناهای بومی ایران بیشترین سازگاری و همسازی را با شرایط آسایش انسانی دارا میباشند. شناخت روشهای اقلیمی و بهروز کردن آن میتواند محیطی مطلوب و مناسب را به همراه داشته باشد. قزوین از شهرهای قدیمی ایران و با بافت تاریخی محسوب میشود. هدف این تحقیق آن است که متناسب با شاخصهای آسایش انسان راهکارهای معماری را استخراج و آنرا به عنوان اصول طراحی اقلیمی شهر قزوین ارائه دهد. تحقیق از سمت و سویی کاربردی برخوردار است. دستیابی بهاطلاعات در این تحقیق مبتنی بر روشهای مطالعات کتابخانهای و اسنادی صورت پذیرفته و با تجزیه، تحلیل و ترکیب اطلاعات و با روش تجربی تحلیلی به ارائه راهکارهای همساز با اقلیم متناسب با سنجش آسایش محیطی بر اساس دو -شاخص آسایش ماهانی و اوانز در بازه زمانی 51 ساله پرداخته شده است. براساس یافتههای این تحقیق اقلیم شهر قزوین را باید دارای آب و هوای نسبتا گرم و خشک با زمستانهای سرد دانست که پرهیز از سرما الویت بیشتری نسبت به گرمای تابستان دارد.سه ماه از سال یخبندان و در هفت ماه از سال نیاز به وسایل گرماساز در شب و در تمام سال نیاز به مصالحخازن الزامی است در پنج ماه از سال میتوان به وسیله کوران هوا و برودت تبخیری شرایط آسایش در گرما را فراهمآورد. همچنین میتوان کشیدگی ساختمان در جهت شرق و غرب، ساختمانهای به هم فشرده و متراکم، استفاده از حیاطمرکزی، کاشت درخت و استفاده از آب در حیاط و بافت شهری، قرارگیری بخشی از بنا در دل زمین، ایجادجریان هوا درفضاهای داخلی، استفاده از پنجره عایق با ابعاد متوسط، استفاده از مصالح روشن و با ظرفیت حرارتی زیاد در بام و دیوارها را به عنوان راهکارهای معماری اقلیمی شهر قزوین در نظر گرفت.

Keywords:

اقلیم , شاخص آسایش , ماهانی , اوانز , قزوین