بررسی تاثیر اعمال رزین اکریلیک پایه آبی بعنوان روان کننده بر دوام سازه های بتنی

اختراع بتن تحولی شگرف در نحوهی ساخت وساز ابنیه ایجاد کرد، بطوریکه دراکثرسازهها مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به شرایط واقعی، سازههای بتنی دائما در معرض کربناتاسیون و گاه نفوذ یون کلراید به طور همزمان هستند. به منظور افزایش عمر سازههای بتنی بخصوص کاهش نرخ خوردگی بتن مسلح، تحقیقات گستردهای انجام شدهاست. یکی از کارآمدترین روشهای ارائه شده استفاده از مواد پلیمری در ساختار بتن است. کمپوزیتهای بتن-سیمان-پلیمر تحت عنوان LMC یا PCC با بهبود خواص بتن حاصله، سبب افزایش کارایی بتن در زمینههای مختلف همانند صنعت حمل و نقل از جمله پلها، جادهها، پایه های اسکله و... شده اند که این سازهها بعلت نفوذ یون کلر، گاز کربن دیاکسید، آب و تخریب حاصل از هوازدگی، عموما در معرض خوردگی شدید هستند. در این نوع بتن، رزین اکریلیک پایه آبی بعنوان یکی از مواد اولیه با سیمان، آب و دیگر مواد افزودنی بکاربرده میشود. ادعا میشود که این نوع بتن چسبندگی بالایی به بتنهای موجود قدیمی و مقاومت بالایی در مقابل نفوذ آب و دیگر عوامل مهاجم دارد. این خواص شگفت آور LMC آنرا تبدیل به یکی از محبوبترین مواد برای ترمیم و تعمیر سازههای بتنی کردهاست. این مقاله شامل نتایج تحقیق بر روی تاثیر سه نوع رزین اکریلیک پایهآبی کربوکسیک اسید، هیدروکسیل و بازیک بر خواص فیزیکی ، نفوذی و مکانیکی بتن است. بدین منظور نمونه های بتنی حاوی 5 % رزین جامد نسبت به وزن سیمان با نسبت آب به سیمان 0.445 ساخته شد. علاوه بر آزمون اندازه گیری مقاومت فشاری 7،28 و 56 روزه و آزمون کششی از هم گسیختگی، آزمون مهاجرت تسریع یافته ی یون کلر بر اساس استاندارد NTBUILD 429 جذب آب مویینه طبق استاندارد بین المللی ASTM C 1585-04 و جذب آب ابتدایی و نهایی بر اساس استاندارد BS 1881-122 بر روی این آزمونه ها انجام شد. بر طبق آزمایشات انجام شده رزین اکریلیک پایه آبی با بیشترین مقدار حداقل دمای تشکیل فیلم بهترین خواص را از خود نشان داد.