برنامه ریزی محیطی جهت آماده کردن مراکز اضطراری اسکان موقت (برنامه ریزی اسکان اضطراری در حوادث طبیعی گسترده)

یکی از عوارض مصیبت بار حوادث بزرگی همچون سیل و زلزله، بی خانمانی و آوارگی ناگهانی خیل عظیمی از آسیب دیدگان می باشد. در شرایطی که به دلیل تخریب ساختارهای اجتماعی خدماتی و ویرانی محل های سکونت، شرایط مطلوب زندگی در یک اجتماع انسانی مورد تهدید قرار میگیرد، پیش بینی و طراحی شیوه های ممکن تخلیه، انتقال و استقرار جمعیت در مکان های امن بسیار اهمیت می یابد. هدف کلی در این برنامه ریزی، پیش بینی شیوه های مناسب جهت تخلیه، انتقال و استقرار جمعیت در مکان های امن به هنگام وقوع حادثه است. راه کارهای اجرای طرح، با شناسایی و ارزیابی امکانات و توانایی های موجود، تدوین معیارهایی برای مکان یابی فضاها، شناسایی مناطق امن و کم خطر، بررسی روش تجهیز این مناطق، مشخص کردن مسیرهای دسترسی و تدوین یک ساختار مدیریتی جهت تخلیه و اسکان اضطراری انجام می پذیرد. از مهمترین فعالیت های مرحله آمادگی می توان به تعیین حداقل استانداردها در اسکان اضطراری، ایجاد سیستم فرماندهی حادثه در مدیریت تخلیه و اسکان اضطراری که جایگاه ها وشرح وظایف هر یک از سازمان های مسئول را مشخص می نماید و تهیه برنامه های عمیاتی برای هر یک از فعالیت های ضروری هنگام بحران اشاره نمود. برنامه ریزی جهت اسکان اضطراری شهروندان درحوادث طبیعی و سوانح غیر مترقبه به ایجاد احساس امنیت نسبی در آسیب دیدگان، حمایت های روانی و مدیریت بهتر خدمات امدادی می انجامد.

Keywords:

اسکان اضطراری , بی خانمانگی , مکان های امن , تخلیه اضطراری , اردوگاه , ‌سرپناه , حداقل لوازم اولیه زندگی , محیط زیست , مدیریت اسکان , سامانه فرماندهی حادثه , آماده سازی , تخلیه ایمن , ایمن سازی مکان