شهرهای جدید یا متراکم سازی شهرها شهرهای جانبی

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] طی دهه 1980، اروپا دستخوش فعالیتهای گسترده ای گشت که از آنها به عنوان احیای شهری یاد می شد. سه منطقه که تحت تآثیر بسیاری قرار گرفتند عبارت بودند از دوسالانه برلین، لدفنس پاریس و داکلند لند. تمام این سه نمونه دارای تجارب گوناگونی بودند و مواد لازم برای توسعه شهری را فراهم آوردند. برلین در حال رسیدگی به مشکل مسکن بود، در حالی که پاریس از این تحولات برای ایجاد مشاغل استفاده می کرد. اما وضعیت داکلند متفاوت بود. توسعه در این منطقه کاملا بر مقوله مالکیت مبتنی بود و هیچگونه زیر ساخت جدیدی برای استفاده شهر لندن ارائه نکرد. هیئتی منتسب از سوی دولت با عنوان LLDC در سال 1981تشکیل شد تا با برداشتن هر گونه محدودیت، موجب احیای منطقه از لحاظ مالی گردد. تمام ساختمانهای جدید متعلق به افراد خصوصی بود. این توسعه ای بالواقع منحصر بفرد بود که دولت و اجتماع محلی را نادیده انگاشت و انتظار می رفت بازگشت سریع سرمایه را به دنبال داشته باشد. این فعالیتها بر خلاف مباحث مطرح در طراحی شهری و روح شهرهای جدید بود. توسعه شهرهای جدید در دهه 1960 موجب خارج شدن مهارتها و صنایع جدید از شهر شد. تلاش دولت در جهت تشویق صنایع سبک جدید و کاهش فشار از شهر لندن بود. بسیاری افراد معتقدند دیگر ملاحظات سیاسی نیز در این تصمیم گیریها دخیل بوده که با ایدئولوژی دولت محافظه طی دهه کار 1980 در ارتباط است. هرچند توسعه دروازه تیمز به منظور ایجاد حرکت متفاوتی صورت پذیرفت و مستلزم شمول، همکاری و مشارکت بود. برخی تصوری بیست ساله برای توسعه داکلند دارند . این منطقه به عنوان نمونه ای از احیای اقتصادی در نظر گرفته شد که تا میزان قابل توجههی موجب اشتغال زایی گشت. منطقه ای با جمعیت 15000 نفر و مرز 5 کیلومتری مشترک با رودخانه تیمز و بیش از 53 هکتار آب بی مصرف مبدل به یک منطقه ای با توسعه فعال گشت. در اوایل دهه 1980 دولت و LDDC ناچار بودند مزایایی از جمله معافیت مالیاتی، برای این منطقه در نظر گیرند تا به ایجاد خانه های یک یا دو طبقه کمک کند. هم اکنون برنامه ریزان با فشار برای احداث ساختمانهای 20،25 و 30 طبقه روبرو هستند.