ارزیابی ملاحظات جنسیتی در برنامه ریزی و ایجاد شهرهای جدید

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] بیش از نیم قرن است که نظریه شهرهای جدید به اشکال مختلف در نظام های سرمایه داری، سوسیالیستی سابق و جهان سوم به کار گرفته شده است . بررسی تجارب کشورهای غربی نشان می دهد که تا سال های 1970 یعنی زمانی که تحقیقات پژوهشگران، برنامه ریزان و جغرافی دانان فمنیست تا حدودی مشکلات زندگی روزمره زنان در شهرها را عیان نمودند، سیاست های برنامه ریزی شهری تبعیضی را که بر زنان اعمال می شد ندیده می گرفت به گونه ای که جوامع و شهرها به صورت کلیتی از افراد توصیف می شد که همگی دارای نیاز های اساسی و مشابه بودند و برنامه ریزی شهری به شکل اعجاب انگیزی همیشه در حال تطبیق با الگوی فر مذکر طبقه متوسط بوده است و تقسیمات سنتی جنسیتی نیروی کار با فرض زنان متاهل و خانه دار ترسیم می شد که فرصت های اندکی را در اختیار زنان قرار می داد . نتایج ایجاد شهرهای جدید و بسیاری از کشورها به ویژه کشورهای جهان سوم نشانگر آن است که شمار اندکی از آنها به طور کامل کارساز بوده اند و شهرها ی جدید در بسیاری از موارد نتواسته اند به آرمان های خود که همان ایجاد شیوه های نوین زندگی برای مردم بوده است دست یابند. از دیدگاه برنامه ریزان و جغرافیدانان فمنیست یکی از دلایل این امر عدم توانایی درک نقش ها، مسئولیت ها و روابط جنسیتی و عدم توانایی درک این واقعیت بوده است که سیاست ها، برنامه ها و پروژه ها می توانند آثار مختلفی برای زنان و مردان داشته باشند و افق جدیدی از گوناگونی اجتماعی را در برابر ما بگشایند. بدین لحاظ این نوشتار در پی آن است که یک چارچوب قابل درک برای پیوستن به رویکرد جنسیتی در برنامه ریزی های شهری ارائه نماید در این رابطه سعی شده است که توانایی مداخلات برنامه ریزی را برای شناخت نیازهای مربوط به جنسیت با توجه به ابعادی مانند اشتغال، حمل و نقل، مسکن، امنیت زنان در فضاهای شهری و ... نشان داده و در خاتمه ارزیابی اجمالی در زمینه ملاحظات جنسیتی در برنامه ریزی و ایجاد شهرها جدید در دنیا و ایران داشته باشیم . نتایج نشان می دهد که ساختار فضایی شهرهای جدید و الگوی دسترسی به منابع، منافع و خدمات شهری دارای محدودی های بی شماری هستند که بدون توجه به نیازهای متفاوت زنان، مردان و ... برنامه ریزی شده اند.