ارزیابی شهر های جدید در ایران با تاکید بر نوشهرهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] در دوره های مختلف تاریخی، شهرهایی با اهداف گوناگون احداث شده اند، که آنها را می توان شهرهای جدید نامید . اما هر یک از دوره های تاریخی بر اساس اهداف آرمانی، توانایی بشر، انقلاب صنتی، حل مشکلات اجتماعی، اقتصادی و محیطی احداث شده اند . در ایران نیز با توجه به رشد شتابان شهر نشینی بویژه در سه دهه گذشته ،ایجاد شهرهای جدید مورد توجه دولتمردان و برنامه ریزان شهری قرار گرفت . سابقه ایجاد شهرهای جدید در ایران را می توان در چهار دوره خلاصه کرد . دوره اول در فاصله دو جنگ جهانی با اهداف سیاسی و نظارمی ،اقتصادی و ایجاد کویهای کارمندان. دوره دوم بعد از جنگ جهانی دوم تا اواسط دهه 1340 را شامل می شود . در این دوره با توجه به رشد صنایع وابسته به نفت، بیشتر شهرهای جدید به صورت نفت شهرها و کویهای کارمندان ایجاد گردیدند . دوره سوم نیمه دوم دهه سال 1340 تا پیروزی انقلاب اسلامی ( 1357) را در بر میگیرد. با توجه به فروش نفت و افزایش قیمت آن و انباشت دلارهای نفتی، جمعیت شهر نشینی به شدت افزایش یافت و شهرهای جدید صنعتی مستقل از شهرهای اقماری - صنعتی در پیرامون شهرهای بزرگ رونق گرفتند. دوره چهارم ساهای پس از پیروزی انقلاب را شامل می شود که اهداف آن در این دوره با سه دوره قبل تفاوت عمده ای داشت . بطری که شهرهای جدید امروزی محل اسکان سرریزهای جمعیت شهرهای بزرگ تلقی می شوند . در حالیکه شهرهای جدید درسه دوره قبل بیشتر با جنبه عملکرد اقتصادی، احداث گردیدند. بررسی های اولیه نشان می دهد که اکثر شهرهای جدید ساخته شده در ایران با اهداف در نظر گرتفه شده فاصله زیادی دارند و از مهمترین این دلایل مکان یابی نامناسب اینگونه شهرها بوده است . در این مقاله تلاش بر این است با ارائه وضع موجود شهرهای جدید در ایران از نظر جمعیت، عملکرد، مکان یابی، اشتغال، زیست محیطی، ساخت و ساز، سبک معماری، فضای سبز و ... مورد ارزیابی قرار گرفته و دلایل عدم موفقیت شهرهای جدید در ایران و همچنین راهکارهای مناسب در جهت بهبود و جذب بیشتر شهروندان مورد بررسی قرار گیرد .