تحقق توسعه پایدار به عنوان یکی از اساسی ترین نیازهای بشر در عصر حاضر می باشد بتن به عنوان یکی از پرمصرف ترین مالح ساختمانی در احداث مهمترین سازه های زیربنایی و توسعه ای دارای پتانسیل مشارکت مهم و مثبت با
محیط زیست است از جمله نمودهای این تعامل را می توان به مواردی نظیر استفاده از سیمان های با مصرف انرژی کمتر، کاهش مصرف سیمان با استفاده از مواد جایگزین سیمان نظیر سرباره ها، خاکسترها و پوزولان های طبیعی و مصنوعی ، استفاده از مواد بازیافتی و محصولات جانبی و پسماندهای صنعتی و معدنی ، سنگدانه های مناسب و ... مشاهده کرد بتنی که از ان با عنوان
بتن سبز در این مقاله یاد شده است در واقع جلوه گاه موارد فوق می باشد اما آنچه که هنوز تمایل پیمانکاران ساختمانی کشور در زمینه استفاده از بتن های سبز را در هاله ای از ابهام قرار داده است وجود موانعی چون تفکر ساخت و ساز سنتی حاکم بر پیمانکاران و عدم شناخت کافی مالکین و کارفرمایان از مزایای این صنعت و همچنین هزینه اولیه نسبت بالای به تولید انبوه رساندن این بتن می باشد در این مقاله سعی شده است ضمن بررسی چالش ها و موانع پیش روی گسترش استفاده از این تکنولوژی در صنعت ساختمان، همزمان راهکارهای علمی و عملی برون رفت از این مشکلات نیز ارائه گردد . روش تحقیق نیز بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و مراجعه به شرکت های پیمانکاری فعال در این زمینه بوده که امید می رود نتایج این تحقیق ترسیم کننده افقی روشن در زمینه استفاده بهینه تر از فن آوری
بتن سبز برای دست اندرکاران
صنعت ساختمان کشور باشد.