جایگاه نور در معماری با نگاهی به معماری سنتی ایران با نمونه موردی

نور یکی از عناصر شاخص تعیین کننده حیات زندگی بشر به شمار می آید نور جلوه خداوند است که حضورش در معماری تجلی میابد نور همراه نمادی از عالم ملکوت و معنا بوده از این رو در معماری مذهبی جایگاه اساسی دارد نور غیر مادی ترین عنصر محسوس طبیعت همواره در معماری ایرانی وجود دارد و در واقع نشانه عالم والا فضای مصنوعی است عناصر نورگیری در معماری سنتی دو گروه هستند گروه اول انهایی جزو بنا هستند مانند رواق ها و دسته دوم آنهایی که به بنا افزوده شده اند و گاهی حالت تزئینی دارند مثل پرده . عناصری که به عنوان نورگیر مطرح می شوند نام های مختلفی دارند ولی همه نورگیر هستند و عبارتند از روزن- شابک ، در، پنجه، جام خنه- هور نورارس، روشندان، فریز خوون ، گلحام، پا کلانه فنذر و در مقابل عناصری مانند رواق ، پرده، تابش بند- سایه بان - سرادق- ساباط قرار دارد که نقش کنترل کننده نور و تنظیم آن برای ورود به داخل را بر عهده دارند در معماری گذشته ایران بنا و نور را در نقش جسم روح می توان دید که به هم وابسته اند یکی برای حضور مادی و دیگری برای حضور معنوی. این همان اندیشه و بینشی است که معماری گذشته ما را جاودان نمود در این مقاله سعی به آن داشته شده تا با شناخت خصوصیات نور و اهمیت جایگاه نور در معماری معاصر و سنتی ایران و نحوا استفاده از نور در ساختمان های معاصر با نگاهی به معماری گذشته ایران با نمونه موردی بررسی شود.

Keywords:

نور , معماری سنتی , بهینه سازی , معماری اسلامی