بررسی نقش ویژگیهای ادراکی بصری در خوانایی بافت فرسوده (مطالعه موردی: کرمان، محله شاهزاده شاهرخ)

سازمان بصری، انتظام همپیوندی و انسجام حاکم بر ارتباط بصری میان عناصر و اندامهای شهری، وضوح و حضور کیفیتهای بصری سازنده هویت در سیما و منظر شهری است. مطالعات سازمان بصری تشخیص قابلیتها، هویت و کیفیتهای بصری موجود در سطح شهر است. در این پژوهش ضمن بررسی و شناخت عناصر با اهمیت و با ارزش تاریخی و خاطره انگیز به عنوان عناصر ساختاری و حائز اهمیت در شکلگیری و تقویت هویت جمعی، عوامل کالبدی موثر در شکلگیری منظر ذهنی و منظر عینی، از جمله عناصر لینچی و کیفیتهای بصری نیز مورد بررسی قرار میگیرند. روش انجام پژوهش توصیفی تحلیلی میباشد و جمع آوری اطلاعات به روش برداشت میدانی، مشاهده و منابع مکتوب میباشد. سپس با توجه به اطلاعات به دست آمده از این پژوهش، به ارزیابی نهایی محله و ارائه راهبردهایی در جهت ارتقاء عناصر خوانایی بافت فرسوده پرداخته میشود. بر اساس نتایج به دست آمده، به نظر میرسد رابطه معناداری بین کیفیتهای فضایی و فرسودگی بافت محله وجود دارد. همچنین نبود فضاهای باز شهری با کیفیات بصری مناسب و نبود فضاهایتجمع و گره های حائز اهمیت در داخل بافت باعث شده است تا محله از این جهات دارای نواقصی باشد. بنابراین باید ابزارهای لازم و زیرساختهای مورد نیاز برای رفع مسائل و مشکلات ادراکی بصری محله فراهم آورده شود تا بتوان به بهبود کیفیتهای فضایی و خوانایی رسید.

Keywords:

فرسودگی , عناصر لینچی , خوانایی , محله , کرمان