یکی از مهمترین مباحث شهر و شهرنشینی در ایران امروز، بررسی و تحلیل رشد و توسعه ی کالبدی- فضایی شهر و شهرنشینی است. در این ارتباط هدف کلی برنامه ریزی شهری تأمین رفاه مردم از طریق ایجاد محیطی بهتر، سالمتر، آسانتر، مؤثرتر و دلپذیرتر است. بدین لحاظ تحلیلتناسب زمین برای توسعه ی شهری و شناسایی اراضی مناسب و اولویت دار برای توسعه ی کالبدی بسیار ضروری می نماید. از این رو، هدف ازتحقیق حاضر، مطالعه ی روند توسعه کالبدی- فیزیکی شهر اهواز، شناخت عوامل مؤثر در رشد کالبدی- فیزیکی شهر، بررسی سیر گسترش شهر و الگوی توسعه فیزیکی آن، شناخت توانمندیها و محدودیت های توسعه فیزیکی شهر و ارائه راهکارهایی جهت برنامهریزی اصولی وعملی برای توسعه فیزیکی شهر بوده است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و سعی گردیده است روند توسعه
شهر اهواز ومسائل و مشکلات آن مورد بررسی قرار گیرد و راهبردهای مناسب جهت توسعه بهینه این شهر ارائه شود. از این رو و برای این منظور، پس ازبررسی روند توسعه تاریخی شهر، گونه شناسی فیزیکی و عوامل و محدودیت های مؤثر در توسعه کالبدی- فیزیکی شهر مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین مطابق فرضیات مطرح شده در تحقیق، میزان رشد فیزیکی قسمتهای شمالی و جنوبی شهر و همچنین عوامل موثر بر توسعه ی عمودی بخش غربی شهر مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از
مدل آنتروپی شانون مشخص گردید مناطق 3و4و5 شهراهواز بیشترین رشد کالبدی را به خود دیده اند. ضمن اینکه عوامل محدود کننده طبیعی و انسانی در بخش غربی شهر بعنوان مهمترین موانع توسعه کالبدی این بخش از شهر معرفی شده اند. در نهایت پیشنهادات لازم برای جلوگیری از رشد فیزیکی نامطلوب شهر ارائه گردید.