نقش خانه در شکل گیری ساختار ذهنی کودکان درباره فضای معماری

خانه، اولین دنیایی است که فرد در کودکی با آن آشنا می شود. از آن تاثیر گرفته و در آن به کاوش و اکتشاف میپردازد. فرصت هایی که خانه در اختیار کودک قرار میدهد بر شکلگیری خود نفسکودک موثر بوده، بخش مهمی از شخصیت او را شکل میدهد و در خاطرات و ناخودآگاهش به صورتادراکات و تجربه های احساسی ثبت و پس از بارها بازبینی آگاهانه و یا ناخودآگاه، به بزرگسالی فرد منتقلمی شود. کودک در آینده با قرارگیری در جامعه، دنیایش از خانه به شهر و بزرگتر از آن گسترش یافته، به عنوان فردی عادی یا متخصص، قدرت و فرصت ایجاد و تاثیرگذاری بر فضاهای خصوصی و عمومی را پیدامی کند، و آنچه در خود می یابد را در بر آینهی شهر میتاباند. بدین صورت تاثرات گذشته طی فرآیندی پیچیده، در شکل دهی به انواع فضاهای شهری و معماری به کار میرود. ساختار فضایی، قابلیت های خانهدر داشتن فضاهای متناسب و جذاب برای کودکان را شکل میدهد و از این طریق بر خاطرات و تجربه های کودکان اثر میگذارد. تجربه هایی که کودک از تعامل با خانه بدست میآورد، نقش اصلی بر شکلگیری سلیقه معماری او میگذارد. بنابراین لزوم پرداختن به تاثیر خانه بر کودکان، برای ارتقاء معماری آینده احساس میشود. این پژوهش به آن دسته از ویژگیهای خانه پرداخته، که گمان میرود بر خاطرات کودکان تاثیر بنیادین بگذارد، سپس با پرسش از کودکان و بزرگسالان سعی دارد لایه های عمیقتری از مفهوم خانه که مرتبط با کودک و موثر بر اوست را مورد بررسی قرار دهد

Keywords:

خانه , کودک , ساختار ذهنی , خاطرات , ناخودآگاه , ساختار فضایی , سلیقه معماری