خانه سنتی پایدار دیروز ، الگویی برای طراحی مسکن پایدار امروز (نمونه موردی برسی خانه های ناحیه اقلیمی گرم و خشک)

نیل به پایداری در تمام عرصه ها و رسیدن به جامعه ایی پویا ، که به بهانه بودن امروز ، توان نسل های آتی را در تمام عرصه ها بهچالش نمی کشد ، امری است مهم که در عرصه خلق فضای مصنوع ، هرچه بیشتر اهمیت خود را به اثبات می رساند. طراحان با توجهبه این نکته که فضای سکونت به عنوان نقطه عطفی در میان فضاهای زیست انسان محسوب می گردد ، همواره به دنبال رسیدن بهالگوهایی کاربردی ، جهت بهره گیری در هنگام طرح فضای مسکونی می باشند که پایداری را در تمام عرصه ها (چه محیطی ، چهاجتماعی ، چه اقتصادی) میسر کند. خانه سنتی ایرانی به عنوان الگویی پویا، پایدار و همراستا با نیازهای مخاطب ، ویژگی هاییبرجسته ای داشته و می تواند به عنوان راهکارهای قابل طرح بر مبحث طراحی فضای سکونت ارائه شود. توجه به نیازهای فیزیولوژیکی وروحی بصورت توأمان، ایجاد حریم و قلمرو به جهت حفظ ارزشهای خانواده، پیوند پویا با روح مقدس طبیعت که سبب زایش منظرهایبدیع برای ساکنان خود می گردد ، همراستایی با ویژگی های محیطی و بهره گیری از ظرفیت های محیط و توجه به انعطاف پذیریعملکرد فضاها تنها بخشی از ویژگی های خانه سنتی ایرانی است که میتواند الگویی برجسته برای پاسخ به مفهوم سکونت باشد.در این مقاله سعی داریم با طرح این نکات ، الگویی ماندگار را تبیین کنیم تا در حال حاضر به عنوان مسألهای قابل تأمل مورد استفادهطراحان جهت خلق فضاهایی پایدار قرارگیرد.

Keywords:

خانه , پایداری , محیط , فرهنگ