کاربرد شیشه در معماری ایرانی- اسلامی

تاریخچه معماری ایرانی مربوط به هزاره هفتم قبل از میلاد است که در قیاس با سایر کشورهای جهان از اهمیت شایانی برخوردار است که معماران از هنرهایی چون: موزاییک کاری، نگارگری، فلزکاری،گچ بری و هنر شیشه گری که در این مقاله به آن پرداخته ایم بهره می جستند. شیشه ماده ای است که از سیلیس تشکیل شده است که از 300 سال قبل از میلاد رواج داشته و در سال 1550 ( معادل دوران تیموری ) از فرنگ به ایران وارد شد که در ساخت گنبد خانه های حمام های سنتی و به عنوان عناصر تجملاتی به صورت شیشه های رنگی در پنجره های ارسی و به صورت آینه کاری کاخ های سلطنتی و اماکن مذهبی مانند مساجد و حرم های امامزادگان استفاده می شده. هدف از این نوشتار بررسی ساختار شیمیایی، ارزش، کاربرد، تاریخچه و جایگاه عنصر شیشه در معماری ایرانی - اسلامی که به طرز هنرمندانه ای در تزئینات داخل و خارج بناها استفاده شده که نمونه های بارز آن در ایران شامل آستانه حضرت عبدالعظیم، کاخ گلستان، آستان قدس رضوی، کاخ چهلستون و عمارت مسعودیه می باشد

Keywords:

آینه کاری , اماکن مذهبی , پنجره های ارسی , تزئینات داخل و خارج بناها , کاخ های سلطنتی