بررسی التزام به مقوله حیا در تربیت جنسی با توجه به الگوهای قرآنی

حیا نه صرفا امری اخلاقی که سعادت ابدی انسان در گرو آن است. حیا معیاری برای احراز شرط ایمان به عنوان یکی از دو شرط لازم برای ورود به بهشت است. حیا را می توان به حیاء رفتار و حیاء اعضا تقسیم کرد. از مهمترین مصادیق حیای اعضا حیای درکلام و گفتار است. از مصادیق روشن حیای گفتاری مباحث و مسایل مرتبط با حوزه عفاف و غریزه جنسی است. مقتضای حیای کلام در برخی موارد سکوت و عدم ورود در این موضوعات به نحو جدی و شوخی و در قالب لطیفه است. اما در بعضی دیگر از موارد که مخاطب به جهت عدم آگاهی از احکام و یا عواقب و پیامدها دچار آسیب می شود نه تنها حیا بی معنا است که به تعبیر روایات حیای احمقانه است. طرح مباحث جنسی در فضای آموزش و آگاهی بخشی بدین معنا نیست که برهنه و بی پرده و عریان سخن گفت. قرآن به عنوان متنی که جنبه هدایتی و آموزشی دارد و مخاطب آن عموم است در تمامی مباحث و احکام مرتبط با غریزه جنسی ورود پیدا کرده است اما در تمامی موارد در قالب کنایی و استعاره ای سخن گفته است و هیچگاه به صورت صریح این موضوعات را طرح نکرده است. واژگانی چون رفث ، دخول، مراوده ، مباشرت و ... هیچکدام در کاربرد اصلی خود ارتباطی با مباحث جنسی ندارد بلکه فضای آیات، مخاطب را به معنای اصلی راهنمایی می کند. قرآن در جزیی ترین امور مرتبط با غریزه جنسی ورود پیدا کرده است، اما به زیباترین و لطیف ترین و هنری ترین بیان آن را ترسیم کرده است. با مروری بر ترجمه های فارسی قرآن در می یابیم برخی مترجمان معاصر در انتقال این مفاهیم از این نکته غافل شده و از واژگان صریح استفاده کرده اند. این مقاله ضمن تبیین واژگانی الفاظ مرتبط به حوزه لذایذ جنسی در قرآن نگاهی نقادانه به ترجمه های فارسی قرآن و برخی تفاسیر دارد.

Keywords:

حیا , رفث , مراوده , مباشرت , غریزه جنسی