بررسی تأثیر تدریس با رویکرد پژوهشی بر کارآمدی تحصیلی دانش آموزان دخترپایه ششم رشت جهت بهبود کیفیت فرآیند یاددهی - یادگیری

میان روش یاددهی معلم و احساسی که یادگیرندگان از یادگیری نسبت به کارآمدی تحصیلی خواهند داشت رابطه تنگاتنگی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تدریس با رویکرد پژوهشی بر کارآمدی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم دبستان می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف در حوزه تحقیقات کاربردی قرار دارد و در بررسی فرض های آن از روش تحقیق نیمه تجربی یا شبه آزمایشی استفاده شده است. جامعه آماری دانش آموزان دختر پایه ششم دبستان های غیر دولتی ناحیه یک آموزش و پرورش شهرستان رشت می باشد که در سال تحصیلی 92- 93 مشغول به تحصیل بودند و تعداد آن ها 247 نفر می باشد. نمونه آن تعداد 60 نفر از دانش آموزان پایه ششم که براساس روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردیدند. پرسشنامه شامل 30 سوال استاندارد جهت تعیین میزان کارآمدی تحصیلی نمونه آماری در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. نتایج حاصل از این تجزیه و تحلیل های آماری حاکی از آن است که بین میزان خود کار آمدی تحصیلی دانش آموزان پس از تدریس با رویکرد پژوهشی و میزان کار آمدی تحصیلی دانش آموزان قبل از تدریس با رویکرد پژوهشی تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین میزان کار آمدی تحصیلی دانش آموزان پس از تدریس با رویکرد پژوهشی بیشتر از میزان کار آمدی تحصیلی دانش آموزان قبل از تدریس با رویکرد پژوهشی است و تفاوت محسوسی دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که الگوی تدریس با رویکرد پژوهشی برارتقاء سطح کار آمدی تحصیلی دانش آموزان تأثیر دارد

Keywords:

کارآمدی , کارآمدی تحصیلی , تدریس بارویکرد پژوهشی