رهیافت هایی برای محاسبه ی نیم - عمرهای واپاشی آلفاهسته های سنگین و فوق سنگین

واپاشی آلفا فرآیند بسیار مهمی در فیزیک هستهای است. طبق نظریهی مکانیک کوانتومی واپاشی آلفا، ذرهی آلفا پیش از گسیل شدن، با یک احتمال تشکیل پیشینی(بین صفر تا ۱) در داخل مادر- هسته شکل گرفته و در یک ناحیهی کروی که توسط هستهی دختر باقیمانده تعیین میشود حرکت میکند. برای هسته های فوق سنگین، گسیل آلفا و شکافت خودبهخودی مدهای اصلی واپاشی هستند. برای اینکه بتوان واپاشی آلفا را بررسی کرد، باید فرمولهای تحلیلی های متفاوتی را که توسط محققین مختلف مطرح شدهاند، به دقت مورد مطالعه قرار داد. سنتز عناصر فوق سنگین اخیر ا پیشرفت زیادی کرده است[ ۱]. هسته های فوق سنگین، منتهی الیه های ساختار هسته ای نسبت به تعداد نوکلئون های که می توانند یک سیستم مقید تشکیل دهند، را مورد کند و کاو قرار می دهد موجودیت و خواص واپاشی آنها یکی از بنیادی ترین مسایل در فیزیک هسته ای است [ ۲و ۳]. شیوه ی واپاشی اصلی مشاهده شده برای این عناصر گسیل آلفا است. پیش بینی نیم- عمرهای واپاشی آلفایی سایر هسته های فوق سنگین احتمالی مورد نیاز است. اما مشکلات غیر معمول سنتز هسته های فوق سنگین، مطالعات تجربی را محدود می سازد بنابراین، داده های تجربی نیم– عمرهای واپاشی آلفا بسیار پرهزینه است و باید به طور پیوسته به روز شود