مقایسه تاثیر تغییرات میزان تولید میدان بر بازده مالی طرفین قرارداد مربوط به طرح توسعه یک میدان نفتی در سه قالب قراردادی بیع متقابل, مشارکت در تولید و خدماتی بلندمدت

موضوع بهره برداری از منابع و میادین نفت و گاز مشترک میان ایران و کشورهای همسایه از اهمیت بسزایی برخوردار است چرا که در برخی از این میادین، تعدادی از کشورهای همسایه به دلیل تامین مالی مناسب و برخورداری از امکانات مالی قابل توجه بیش از سهم خود برداشت مینمایند و از طرفی دیگر به دلیل وارد شدن اکثر میادین نفتی کشور به نیمه دوم عمر خود و درنتیجه افت فشار طبیعی، کشور با کاهش میزان تولید نفت خام روبرو شده است، لیکن در این بین برخی ناظران نفتی مدعی هستند که قراردادهای بیع متقابل در مقایسه با سایر قراردادهای بکارگرفته شده در این زمینه توسط سایر کشورها ، فاقد جذابیت کافی برای سرمایه گذاران خواهد بود همچنین منافع شرکت ملی نفت ایران را بویژه در صیانت از تولید با تهدید مواجه ساخته است. لذا همین مساله باعث شده تا از دیدگاه های مختلف استفاده از اینگونه قراردادها در مقایسه با سایر قراردادهای متداول درصنعت نفت, مورد بحث و بررسی قرار گیرد. پیرو اهمیت موضوع, در این تحقیق سعی شده است تا با انجام مقایسه تطبیقی میان مدل قراردادی بیع متقابل با دو مدل قراردادی دیگر یعنی مشارکت در تولید و خدماتی بلندمدت بویژه نحوه تاثیرگذاری تغییرات میزان تولید میدان در یک دوره زمانی برا بر با عمر میدان بر بازده مالی حاصل از این سه مدل قراردادی برای طرفین قرارداد شامل شرکتهای سرمایه گذار خارجی و شرکت ملی نفت به نمایندگی از دولت میزبان مورد بررسی و مقایسه قرار گیرد.

Keywords:

قرارداد بیع متقابل , قرارداد مشارکت در تولید , قرارداد خدماتی بلندمدت