بررسی تأثیر طبیعت گرایی در مجتمع های مسکونی بر ایجاد حس تعلق ساکنین (مطالعه ی موردی: ساختمان های مسکونی جهاد منطقه 7 شهر کرج و ساختمانهای مسکونی بانک مسکن منطقه 2 شهر قزوین)

محیط مصنوع و تأثیرات آن در زندگی انسان ها موجب انگیزه ای برای پژوهشگران امروزی شده که رابطه بین محیط مصنوع و انسان را بیشتر مورد تحلیل و بررسی قرار دهند. تحقیقات نشان داده اند که کیفیت و ویژگی های محیط می تواند پاسخ گوی نیازهای روانی مردم نیز باشند. یکی از مهمترین نیازهای روانی افراد، حس تعلق می باشد که در صورت برقراری این حس بین انسان و محیط، موجب ایجاد علاقه و برطرف شدن نیازها و انتظارات ساکنین می شود. تأثیرات مثبت پوشش های گیاهی بر روان و سلامت انسان، موجب شده در طی دوران های مختلف، انسان همواره سعی بر استفاده از پوشش سبز کنار محل سکونت خود را داشته باشد. اهدافی که در این تحقیق سعی بر آن است به آنها دست یابیم عبارتند از دست یابی به میزان تأثیر استفاده از پوشش گیاهی بر ایجاد و تقویت حس تعلق در مجتمع های مسکونی و استفاده از پوشش گیاهی در مجتمع های مسکونی ساخته شده قدیمی به عنوان راهکاری در جهت تقویت حس تعلق، تحقیق حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ روش از نوع پیمایشی می باشد. جهت جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از روش های برداشت میدانی (مصاحبه و پرسشنامه) و مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است. برای دستیابی به اهداف پژوهش ابتدا دو نمونه موردی مناسب (ساختمانهای مسکونی بانک مسکن منطقه 2 شهر قزوین و ساختمان های مسکونی ملاصدرا که برای کارمندان جهاد در منطقه 7 استان البرز، شهر کرج) انتخاب کردیم. پرسشنامه هایی، میان 100 نفر در دو مجموعه که شامل افراد مالک و مستاجر مجتمع های مسکونی و افرادی که در همسایگی منطقه و ساکن استان می باشند توزیع گردید و نتایج آن با نرم افزار SPSS تحلیل گردید. نتایج حاصل از این پژوهش، تأثیر مستقیم طبیعت گرایی در مجتمع های مسکونی بر ایجاد حس تعلق ساکنین را نشان می دهد.

Keywords:

مجتمع های مسکونی , حس تعلق , طبیعت گرایی , کیفیت محیطی