شناسایی و ارزیابی مؤلفه های تأثیرگذار بر نقش هنرهای نمایشی در ارتقاء کیفیت فضای شهری پایدار

فضاهای شهری به عنوان بطن حیات اجتماعی و شهری، عنصر اصلی در تعیین هویت شهر و ارتقاء فرهنگ و روابط شهروندان آن هستند، لذا شهر به عنوان بستر زیست آدمی می بایست سرشار از عرصه های جمعی برای تعاملات انسانی و اجتماعی در جهت ظهور خلاقیت انسانی، ایجاد خاطره جمعی مشترک و حس تعلق به فضا باشد. موضوع این مقاله تحلیل مبانی هنرهای نمایشی در جهت ارتقاءکیفیت و هویت بخشی فضای شهری می باشد. هنر نمایشی در اعصار مختلف ابزار مناسبی برای برقراری تعاملات فرهنگی- اجتماعی و ملموس ترین قالب برای طرح مضامین عقیدتی- انسانی و فلسفی بوده است و همواره تأثیر بسزایی در بهبود کیفیت فضای شهری داشتهاست، به گونه ای که بسیاری از انواع آئین های نمایشی بدون وجود معماری مناسب دیگر امکان وقوع نخواهند داشت. هدف اصلی این پژوهش، پاسخگویی به این پرسش است که آیا می توان با بهره گیری از معماری، از طریق معنا و فضاسازی بصری، فضاهای تازه ای را برای اجرای نمایش های آئینی بر مبنای ارتقاء کیفیت شهری خلق کرد؟ در این پژوهش تلاش شده پس از مرور مباحثنظری تأثیر هنرهای نمایشی و معماری را به عنوان دو عنصر در جهت ارتقاء کیفیت فضای شهری که تقویت کننده یکپارچگی جامعه است را مورد بحث و بررسی قرار دهد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد مکان یابی و طراحی فضای جمعی در شهرها با در نظر گرفتن مفهوم پایداری به معنای دوام و ماندگاری در جذب شهروندان و حضور آن ها در شهر طی مدت زمان متضمن پایداری اجتماعی فضا و ارتقاء کیفیت فضای شهریمی باشد . جهت بررسی و تبیین موضوع تحقیق ترکیبی از روش های توصیفی و تحلیلی استفاده شده است و اطلاعات از طریق اسنادی و مطالعات میدانی جمع آوری شده است.

Keywords:

هنرهای نمایشی , کیفیت محیطی , پایداری , فضای شهری