شناسایی محدودیت های شیمیایی خاک در توسعه کمربند و فضای سبز شهر اهواز(مطالعه موردی : حدفاصل جاده اهواز - اندیمشک تا کانال سلمان)

امروزه یکی از معضلات جوامع صنعتی که انسان قرن بیست و یکم را به شدت مورد تهدید قرار می دهد، آلودگی محیط زیست است. خصوصاً درکلان شهرها وشهر های صنعتی مانند کلان شهراهواز با گسترش تاسیسات و کارخانجات و همچنین پدیده طوفانهای گرد و غبار که در چند سال اخیر مشکل آلودگی محیط شهر را حاد تر نموده است. برای مبارزه با این معضل دو راه حل اساسی وجود دارد: اول کم کردن آلودگی تاسیسات صنعتی به وسیله تصفیه نمودن گازها و بخارات سمی ناشی از آنها و دوم گسترش فضای سبز به عنوان عوامل افزاینده اکسیژن هوا، کاهنده گازهای سمی، متعادل کننده درجه حرارت شهر، پاکسازی هوا و در نهایت جلوگیری از نفوذ طوفانهای گرد و غبار به شهر می باشد. لذا به منظور استفاده بهینه و بهره برداری بیشتر از منابع واراضی، نخستین گام در مسیر گسترش فضای سبز شناسایی خاک منطقه و محدودیت های آن است، در این راستا در مطالعه حاضر به منظور توسعه بهینه کمربند سبز شمالغرب اهواز و شناسایی محدودیت های شیمایی خاک اقدام به نمونه برداری از خاک های منطقه نموده. نتایج آنالیز نمونه ها نشان داد که بیشترین عامل شیمایی محدود کننده در خاک های منطقه اجرا پروژه شوری و مقدار سدیم می باشد. بالا بودن مقدار سدیم آزاد و سدیم تبادلی باعث تخریب خاک و کاهش نفوذ پذیری آن شده و نیز بالا بودن مقدار شوری باعث افزایش پتانسل اسمزی در خاک و کاهش جذب آب به وسیله گیاهان موجود می باشد، همچنین بالا بودن مقدار شوری باعث ایجاد حالت سمیت برای بعضی از گیاهان غیر مقاوم موجود در منطقه می شود. پس از شناسایی مهمترین عوامل محدوده کننده در خاک می توان اقدام به رفع آنها نموده تا محدودیت های موجود در گسترش و استقرار گیاهان موجود از قبیل آکاسیا، مورد، خرزهره، کونوکارپوس، آکالیپتوس و ... برداشته شود.

Keywords:

مختصات شیمیایی خاک , کمربند سبز , اهواز