مقایسه افزایش وزن بره در مراتع دست کاشته مخلوط و خالص تحت چرا شمال خراسان

با توجه به شرایط اقلیمی حاکم بر شمال خراسان، بسیاری از دیمزارهای کم بازده و اراضی پر شیب، قابل تبدیل به مراتع دست کاشت با گونه های سازگار مرتعی است که علاوه بر کاهش فرسایش خاک، بهره برداری از طریق چرای دام در اینگونه مراتع امکان پذیر است. در این مطالعه میزان افزایش وزن دام در مراتع دست کاشت خالص و مخلوط گراس و لگوم بررسی شده است. برای این منظور آزمایشی با کاشت دو گونه گراس شامل Agropyron desertorum و Bromus tomentellus به صورت خالص و مخلوط با Medicago sativa CV. Cody در قالب شش تیمار و سه تکرار در ایستگاه تحقیقات سیساب واقع در شمال خراسان انجام شد. در هر تیمار سطحی معادل نیم هکتار کاشت شده و با استفاده از پایه های چوبی و سیم خاردار حصار کشی گردید. در طی دو سال، بره های نر از شیر گرفته نژاد کردی برای چرا به مراتع وارد شدند. ورود دام در هر سال از نیمه دوم اردیبهشت ماه شروع و طول دوره چرا بین 85 تا 95 روز بسته به میزان علوفه قابل دسترس دام، به طول انجامید. وزن کشی دامها هر دو هفته یکبار انجام شد. در این آزمایش متوسط اضافه وزن روزانه دام ها در مخلوط های گراس- لگوم بیش از گراس خالص بود. حداکثر و حداقل اضافه وزن روزانه به ترتیب 131 و 107 گرم در روز در طی 75 روز چرا، متعلق به تیمارهای مخلوط بروموس- یونجه و بروموس خالص بدست آمد. روند اضافه وزن دام ها در طول دوره چرا کاهش یافت، بطوریکه اضافه وزن روزانه بره ها از 190 گرم در ماه اول به 60 گرم در ماه دوم و بالاخره در ماه سوم به 24 گرم، کاهش علوفه قابل دسترس دامها، کاهش کیفیت علوفه و خشبی شدن گیاهان بویژه گراسها از عوامل اصلی این کاهش بودند.

Keywords:

مراتع دست کاشت , اضافه وزن بره , چرا , مخلوط گراس- لگوم , تولید علوفه