هگل هایدگرومساله زمان

هرچندهگل نخستین کسی نبود که پای تاریخ را به فلسفه باز کرد اما بی تردید جایگاه تاریخ درمتافیزیک تاپیش ازهگل هیچگاه چنین والا نبوده است هگل تاریخ را وارد جوهر و جهان کرد به این معنا که جوهر ذاتا پدیده ای تاریخی است و تاریخ همانا تجلی روح جهان است تقریبا صدسال پس ازهگل فیلسوف دیگری سربراورد که به تعبیری مفهوم تاریخ و رابطه آن با هستی را احیا کرد وی تلقی غیرتاریخی پدیدارشناسی استادش هوسرل صرفنظر ازنوشته های واپسین هوسرل را به نوعی پدیدارشناسی تاریخمند بدل ساخت و برای دازاین یعنی یگانه راه مواجهه با حقیقت هستی ذاتی تاریخی قائل شد به اختلافات و اشتراکات هگل و هایدگر برسرمفهوم تاریخ و تاریخ مندی تاکنون بسیارپرداخته شده است اما ریشه تمام این مباحث یعنی نگاه این دومتفکر به مفهوم زمان عمدتا کمتر موردتوجه قرارگرفته است مقاله پیشرو ابتدا می کوشد تا تبیینی تقریبی ازرویکرد هگل و هایدگر نسبت به مفهوم زمان بدست دهد سپس با اشاره به انتقادات هایدگر برهگل به ویژ] برداشت هگل اززمان درانتهای کتاب هستی و زمان بکوشد تا درحدتوان هگل را ازبرخی ازاین انتقادات مبرا کند و حتی برخی ازآنها را درخصوص خودفلسفه هایدگر وارد بداند

Keywords:

زمان , دازاین , هستی و زمان , پدیدارشناسی روح