تحلیل خوانش مارتین هایدگر از نقد اول ایمانوئل کانت

مارتین هایدگر درکتاب کانت و مساله مابعدالطبیعه باچشم پوشی ازتفاسیری که غالبا نقد عقل محض را یک پروژه معرفت شناسانه دانسته اند آن را به منزله اثری هستی شناسانه شرح می کند وی می کوشد تا معلوم کند که چگونه تمام پاره های این اثرکانت بامحوریت حیث زمانی به عنوان بستر شاکله سازی تخیل اصالتا به مسئله اساسی هستی متناهی انسان یادازاین به منزله شرط یا بنیان امکان دیگرموجودات ناظر است ازنظر هایدگر ایمانوئل کانت همانا موسس هستی شناسی بنیادین دازاین است گرچه به سبب گرفتاری درغل و زنجیره سنت یا فرادهش فلسفی به ویژه فلسفه دکارت دربدایت این طریق متوقف گشته و ازدامه آن بازمانده است بدینسان می توان گفت که به گمان هایدگر نقد عقل محض و هستی و زمان برادرخوانده یکدیگرند بدین معنا که هردوازدغدغه ای واحد زاده اند و به راهی واحد گام نهاده اند درمقاله حاضر به ویژه با رجوع به کانت و مسئله مابعدالطبیعه و هستی و زمان منحصرا و مختصرا به تحلیل و تشریح و ارزیابی این خوانش هستی شناسانه پرداخته ایم تابیینی کانت چگونه و به چه معنا موسس راه هستی شناسی بنیادین دازاین بوده و چرا و به کدامین جهت ازدامه آن بازمانده است دراین راه ناگزیریم که رویکرد انتقادی ارنست کاسیرر به خوانش هایدگر ازکانت را نیز اجمالا معرفی کنیم

Keywords:

کانت , هایدگر , تفسیر , شاکله سازی , زمانیت , هستی شناسی بنیادین دازاین , کاسیرر