دستیابی به توسعه پایدار در بافت های فرسوده با تاکید بر ملاحضات اجتماعی (نمونه موردی: محله سجادیه مشهد)

رشد شتابان جمعیت و توسعه صنعتی افسار گسیخته، باعث پایین آمدن کیفیت زیست شهری، تخریب منابع طبیعی و ناپایداری توسعه می شود. بر طبق نظریه توسعه پایدار، رشد اقتصادی و اجتماعی شهر باید به گونه ای باشد که سرمایه های زیست محیطی و نیازهای توسعه را برای نسل های آینده دچار نقصان نکنند. با توجه به اینکه پایداری اجتماعی یکی از رئوس اصلی و مهم توسعه پایدار محسوب می گردد.به جاست در طرح های مرمت شهری فاکتور اجتماعی به عنوان مهم ترین فاکتورها در نظر گرفته و در نوسازی و یا بهسازی بافت فرسوده براساس نیاز ساکنین در نظر گرفته شود. بنابراین جهت نیل به هدف مذکور در این مقاله سعی شد تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات مبتنی بر بنیادهای نظری اکتشافی به صورت اسناد کتابخانه ای شاخص های پایداری اچتماعی استخراج شود و سپس شاخص های مورد نظر در قالب دو پرسش نامه جداگانه تدوین، که یکی از ان ها توسط برداشت های میدانی به صورت مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه از ساکنین در بافت فرسوده کوی سجادیه مشهدو دیگری توسط کارشناسان و متخصصین بافت فرسوده تکمیل شد و پس از ان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از پرسش نامه ها به وسیله نرم افزار هایی چون Exel وExpert choice ارزیابی شد. نتایج به دست امده حاکی از ان است که شاخص های پایداری اجتماعی در وضع مطلوبی قرار ندارد که مهم ترین عامل مهاجرت افراد اصیل و بومی از بافت و جایگزین شدن مهاجرین می باشد. این مهم ضرورت تهیه و اجرای طرح هایی با رویکرد توانمندسازی با اتکاء بر سرمایه های انسانی و اجتماعی را پیش از پیش بیان می نماید.

Keywords:

بافت فرسوده , توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , کوی سجادیه مشهد