ارزیابی کمی و کیفی کاربری اراضی شهری با استفاده از GIS (نمونه موردی : شهر مهربان)

برنامه ریزی کاربری اراضی ساماندهی مکانی و فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری بر اساس خواستها و نیازهای جامعه شهری است و هسته ی اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد. برنامه ریزی کاربری اراضی به مثابه آمایش اراضی شهری است و چگونگی استفاده از زمین را مشخص می نماید. یکی از مراحل اساسی در فرایند برنامه ریزی شهری ، ارزیابی کمی (مقایسه سرانه های موجود کاربری ها با سرانه های استاندارد) و کیفی (با استفاده از ماتریس های چهارگانه سازگاری ، ظرفیت ، مطلوبیت ، وابستگی) کاربری های شهری است و عدم رعایت سطوح استاندارد های کمی و کیفی در برنامه ریزی کاربری اراضی شهری موجب اختلال در 4 اصل اساسی برنامه ریزی شهری (زیبایی ، آسایش ، امنیت ،سلامتی) شده است.ارزیابی و تحلیل کمی و کیفی کابری ها و شناسایی کمبود ها و نیازها هدف اصلی این تحقیق است که به روش توصیفی - تحلیلی و ماهیت کاربردی از طریق نرم افزار GIS صورت گرفته است . نتایج حاصل از یافته های تحقیق نشان می دهد که کاربری های آموزشی ، اموزش عالی ، بهداشتی ، ورزشی ، جهانگردی و پذیرایی ، صنعتی ، تاسیسات ، فرهنگی و فضای سبز در شهر مهربان از لحاظ کمی دچار کمبود هستند ، همچنین نتایج حاصل از ماتریس ظرفیت و سازگاری نشان می دهد که بسیاری از کاربری ها از جمله کاربری های عمومی به صورت ناسازگار در کنارهم قرار گرفته و به صورت نامناسب توزیع و پراکنش شده اند که دسترسی شهروندان به کاربری ها ی مذکور را با مشکل مواجه ساخته است .

Keywords:

کاربری اراضی , ارزیابی کمی و کیفی , ماتریس , شهر مهربان